Momenten

Zo, benne we weer...hijg hijg. Even uitblazen.
Er zijn van die momenten dat ik met een vleugje heimwee terugdenk aan de tijd toen ik vrijgezel en kinderloos was. Het zijn maar fracties van momenten, maar toch...
Herkent iemand zich hierin? Schaam je niet, kom er maar gerust voor uit, doe ik ook, hahaha!

De afgelopen week laat zich niet in een notedop vangen, maar ik probeer het verhaal toch zo kort mogelijk te houden.
Ie leeft nog, tegen alle voorspellingen in, het is toch een ijzersterk vrouwtje. Haar toestand is zelfs stabiel te noemen. Haar familiesituatie is gelukkig een stuk positiever dan ik in eerste instantie had ingeschat. Ie's jongere zus Em blijkt geen bezwaar te hebben om de kindjes van Ie op te vangen als ze overlijdt. Sterker nog, dat doet ze al een tijdje. Het is nog een jonge meid, maar heel dapper en heel trots. Mijn aanbod om haar geld of levensmiddelen te geven heeft ze al drie keer afgeslagen. Zélf heeft ze al twee jongens, maar ze wil ook graag voor de kids van haar zusje blijven zorgen. Ook andere broers en zusters blijken helemaal niet zo afstandelijk te zijn als ik dacht, ze komen regelmatig bij Ie op bezoek en geven geen blijk van enige angst voor haar ziekte. Ik zie het de eerste dagen verbaasd aan, overtuigd als ik was dat ze er helemaal alleen voor stond.

Het duurt even voordat we het doorhebben, maar na wat gesprekken met zusje Em en met de verpleegkundige vallen de puzzelstukken ineens op hun plek. Ie wil haar kinderen na haar overlijden een plek geven waar ze geen financiële zorgen meer hebben. Ze dacht die plek bij Bastiaan en mij te hebben gevonden en doet er alles aan om dat te regelen. Alles, inclusief het achterhouden van informatie over haar familiesituatie. Een nobel streven, en natuurlijk begrijp ik het helemaal...maar zo werkt het helaas niet. Een betere financiële situatie is niet alles en de manier waarop ze het wil bereiken is al helemaal niet handig.
Ondanks het feit dat ik een beetje voor de gek ben gehouden is er in mij geen boosheid richting Ie. Ik vind het wel sneu voor zusje Em, want die blijkt heel verdrietig te zijn geweest over het feit dat Ie een bijna wildvreemde vrouw de kinderen liet meenemen. Het verklaart ook meteen haar afstandelijke houding van de eerste dagen richting mij. Gelukkig kunnen we er heel open over praten en de lucht is nu helemaal gezuiverd.

Nu de situatie voor iedereen duidelijk is, moet het roer worden omgegooid. Het 'crisisteam' (de verpleegkundige, een psycholoog en ik) is het erover eens dat de kinderen zo snel mogelijk terugmoeten naar de omgeving waar ze thuishoren. Bij hun tante...samen met zusje Em zullen ze de komende tijd het proces van acceptatie en verwerking moeten doorstaan.
Natuurlijk blijven wij beschikbaar voor logeerpartijtjes en crisisopvang, maar de kinderen horen bij hun familie. Zeker nu blijkt dat die niet van plan zijn de kids aan hun lot over te laten.
Makkelijk is de overgang niet. In twee weken zijn we behoorlijk aan elkaar gewend geraakt, dus zowel voor hen als voor ons is het de eerste dagen afkicken.

Vandaag zijn ze er weer, ze komen een nachtje logeren. De kleine meid is morgen jarig, ze wordt vijf. Ik heb zusje Em aangeboden voor snoepzakjes te zorgen en daar had ze geen bezwaar tegen. De kids willen graag meehelpen, dus neem ik ze mee. Het wordt een heel spektakel. Vier kinderen die snoepzakjes maken is geen makkie. De helft van de popcorn verdwijnt in vier mondjes of valt op de vloer, sommige zakjes hebben drie lollies in plaats van één en af en toe raken de snoepzakmakers slaags met elkaar. Oftewel, ik heb er drie keer zoveel werk aan.
Ik weet niet of het aan het weer ligt (het regent pijpstelen), maar ze zijn daarna alle vier oervervelend en drammerig. Zélf heb ik een hele drukke dag achter de rug, dus alle ingrediënten voor ruzie zijn aanwezig.
Bastiaan's mooie houten Afrikaans beeldje sneuvelt tijdens een ballonnenspel, niemand wil opruimen, er wordt gegild en gerend dat het een lieve lust is. Als ik vervolgens languit ga in een plasje dat het kleine blonde mormel beslist met opzet heeft laten lopen (want ze is allang dagzindelijk) heb ik het helemaal gehad. Om zeven uur 's avonds zijn ze alle vier klaar voor de nacht, want ik wil ze niet meer zien!
Nee, geen verhaaltje, iedereen wegwezen. En om half acht liggen ze er wel weer heel lief bij, allemaal diep in slaap...heerlijk.
Even bijtanken, morgen proberen we het gewoon opnieuw. Want terugkeren naar de tijd dat ik kinderloos en vrijgezel was is natuurlijk geen optie, hahaha!
Manlief stapt net binnen. Die zal ik onder het genot van een kopje thee voorzichtig het slechte nieuws over het beeldje brengen...