Emi Remi. Een poging om nieuw leven in te blazen......

Een bijdrage van Ton en Brigitte

Misschien kijkt er wel niemand meer naar de weblog EMI REMI, dat zou helemaal niet zo vreemd zijn, want op 12 mei, bijna 5 maanden geleden dus, meldden de Emi Remi’s dat ze er nog waren.
Maar daar bleef het dan ook bij.

Intussen zijn wij, ouders van Emi zullen we maar even zeggen, al weer drie weken op Meerzorg. Na een roerend weerzien op de luchthaven, is er inmiddels al weer heel wat gebeurd. Zo maakten we o.a. een gezamenlijke trip naar het binnenland.
Dit was tot nu toe er steeds bij in geschoten omdat we naast een beetje vakantie en genieten van de kleinkinderen, vooral aan het werk waren.
Het verslagje van een paar dagen “Boven Suriname “ komt straks.
De praktijk moest op de rails worden gezet , maar ook nog duizend en een dingen rondom de woning vragen om aandacht en oplossingen.
Het huis ziet er opgeruimd uit en ook rondom het huis is een metamorfose zich aan het voltrekken.
Zo is er langs de hele voorzijde een prachtige omrastering gemaakt.
De “goot” (afwateringskanaal) is nu niet meer zo gevaarlijk voor de kinderen.
Hoewel, er wordt al driftig geoefend met zwemmen, en het zal niet lang meer duren of Sietse en Amber kunnen zwemmen.

Sietse en Amber zijn sedert deze week weer naar school.
Sietse al naar groep 2 en Amber doet mee aan een pilot project waardoor ze al kan meedraaien in groep 1, hoewel ze nog 4 jaar moet worden.
Een aantal tests wezen uit dat ze “ er klaar voor was.”
Trouwens een gevleugeld woord hier:
“Pake, Omi, zijn jullie er klaar voor?”

De tuin aan de achterzijde krijgt nu ook een omheining, ook hier lopen allerlei afwaterings kanalen, zodat het steeds veiliger wordt.
Tussen de residentie en het guesthouse is een prachtig pad aangelegd, zodat we met schone en droge voeten kunnen oversteken.
De officiele opening was gistermiddag.
Amber en Sietse mochten het lint doorknippen.
De twee druiven die er langs staan en die we flink hebben terug gesnoeid, moeten straks langs een pergola gaan groeien.....
Er zijn bloembakken gemaakt en het zanderige terrein is vrijwel helemaal groen.

Stroomstoringen , die bij onze vorige bezoeken aan de orde van de dag waren, komen gelukkig ook steeds minder voor.
We hadden er tot nu toe nog maar eentje.
Het water en dan bedoel ik de toevoer ervan, is ook een stuk verbeterd, althans hier op Commewijne.
We horen wel van andere delen waar het nog steeds beroerd is, maar hoewel we nu midden in de “grote droge tijd “ zitten, vallen er met enige regelmaat fikse buien , waardoor er in elk geval in de regenwater reservoirs weer wat voorraad komt.
Ook aan het leiding net van de waterleiding maatschappij wordt gerwerkt, aan de Sadiodam zijn al flinke stukken vervangen door grotere diameters.
Maar helemaal veilig om te drinken is het nog lang niet, in de filters wordt nog behoorlijk wat zanderige vaste deeltjes afgevangen.

In de groentetuin hebben we een hernieuwde poging gedaan om uit Ritthem meegebrachte frambozen stekken te laten wennen aan de tropen.
De vorige zijn in de regentijd verdronken...
Verder komen er ook Zeeuwse aardbeien en ook dat lijkt te gaan lukken.
De eerste kleine vruchtjes zijn al gesignaleerd, en we zien elke dag meer bloemetjes verschijnen. Tot slot hebben we ook nog lavendelstekken meegebracht en ook deze lijken het te gaan doen.
Achterliggende gedachte was het maken van geurbuiltjes voor in de kleding kasten.
Door de hoge luchtvochtighed in Suriname wil het nog wel eens muf worden. Nou, dachten we, lavendel is de oplossing.
Er staat inmiddels ook een echte oldtimer Ford truck voor de deur met op de portieren het boeroeswing logo.
Ideaal als er weer eens cement, hout of tegels enz. moet worden gehaald.
En wij hebben ook een vervoermiddel als we geen zin hebben in fietsen.

Brigitte heeft al een mooi verslag geschrevvan over ons tochtje naar het binnenland, ik zal proberen met copy/paste het hieronder te krijgen dat scheelt weer een hoop tikwerk.
Op woensdag 1 oktober 's morgens vroeg om 7.30u reed het busje dat Bastiaan had gecharterd, de Sadiodam op en werd er een berg bagage ingeladen, we moesten voor 4 dagen eten mee nemen want op het eiland waar we naar toe gingen was niets te koop.
Onze super dotjes vonden het reuze spannend. eerst moest er weer over de prijs gehandeld worden, Bastiaan had een prijs afgesproken, maar hij had alleen ons als passagier en hij kon er veel mer meenemen en dus moesten wij ook voor de lege plaatsen betalen......Dat hebben we toch maar niet gedaan. Even goede vrienden niet geschoten altijd mis...Nu de rode bauxiet weg, de Afobakka highway, hadden wij al een paar keer gereden echt een verschrikking 4 uur hobbelen en hotsen en stof happen niet te geloven, maar....er wordt aan gewerkt de chinezen gaan er een asfalt weg van maken en dat willen ze in twee jaar klaar hebben ze zijn in het midden begonnen met egaliseren dat alleen is al een enorme klus. We waren blij toen we bij het uitpunt waren Atjoni. Daar moesten we wachten op ons bootje dat ons naar Isadou zou brengen, wat een verademing heerlijk de wind door je haren en in hoog tempo scheren de korjalen door het water, je begrijpt niet hoe ze precies weten hoe ze moeten varen overal enorme stenen ze kris krassen over de rivier.Na een half uur varen waren we op het eilandje Isadou. We wisten niet hoe snel we in de "Soula" moesten gaan liggen dat is de stroomversnelling, schitterend maar je moest je heel goed vast houden de stroom is er enorm.
We hadden 2 huisjes, en een keuken. De huisjes zijn alleen maar om te slapen er staat een bed en verder niets. De keuken is de plek waar je overdag leeft. Er staat een enorme tafel en tig stoelen en allemaal pannen hangen aan spijkers aan het dak. De afwas ging in een grote schaal en die werd iedere dag opgehaald en dan werd de afwas in de Soela gedaan. de pannen blinkten dat wil je niet weten met zand werd er uren op geschuurd. Ook de was werd er gedaan ze gebruiken lisol zeep in grote zwarte emmers werd de was naar het water gebracht dan werden de lakens in de emmer even in de zeep geweekt gingen de mannen even zwemmen en daarna werden de lakens gespoeld en steeds weer geslagen op de stenen. We hebben er met verbazing naar gekeken.Wat mij ook opviel was dat de mannen en de vrouwen deze werkzaamheden verrichten.Om 7 uur is het altijd al donker de eerste avond viel de stroom uit, je had verlichting in de keukens verder niet bij elk hutje stond een olie lampje en ook bij de toiletten. met man en macht werd er geprobeerd de generator weer aan de praat te krijgen en dat allemaal in het donker ze waren blij dat Ton met een zaklantaren kwam bijlichten, maar ja er moest een onderdeel vervangen worden en dat zou de volgende dag pas op een ander eiland gehaald kunnen worden, dus dan maar vroeg naar bed........
De volgende dag werden we zoals altijd door de super dotjes gewekt, kom pake en omi het is al licht we gaan voetballen. we hebben heerlijk genoten van de rust en de stilte, veel gezwommen Sietse is een echte waterrat en Amber vindt het leuk maar niet koppie onder.Het liefst zat ze bij mij op de rug of lekker in de stroomversnelling met Bastiaan. Veel gelezen en je had een schitterend uitzicht op de rivier waar om de 5 minuten wel een bootje langs kwam.
Vrijdag moest Bastiaan wat patienten bezoeken in een aantal dorpen waar een medische post was, Ton en ik mochten mee, we werden opgehaald met een boot van de medische zending, een schitterende ervaring om in deze nederzettingen rond te kijken. We zijn geweest in Abenaston, Gunsi en Laduani.
Het laatste is het dorp waar een vliegveldje is, en wat je op de film van "Ik vertrek" hebt gezien.
Even vootr de orientatie op de kaart, al deze dorpen liggen aan de Suriname rivier ten zuiden van het stuwmeer, dus in centraal Suriname.
Bastiaan ging samen met een gezondheidsassistent de piep kleine huisjes langs, veel meer als een bed past er niet in hij klom dan op zo'n bed op de patient te behandelen.Verder noteerde hij de gegevens van de "zuster" We keken onze ogen uit, waar leven deze mensen toch van? het was allemaal zo armoedig niet te geloven, geen stroom wel sinds kort water uit een gemeenschappelijke kraan. In een ander dorp was er wel stroom. We hadden dit voor geen goud willen missen echt heel bijzonder.
Zaterdag genoten we nog van het zwemmen en aten voor ons ontbijt pannenkoeken, want al ons brood was nat geworden in de koelbox, maar ja ook pannekoeken smaakten prima. Vrijdag aten we erwtensoep met rijst bij 33 graden is ook een aparte ervaring maar het smaakte heerlijk. toen was het al weer tijd om aan de terug reis te beginnen, de boot was weer prima maar dan kom je in de drukte van Atjoni, je weet echt niet wat je daar ziet, al die kleine busjes helemaal volgeladen hoog boven op het dak ook nog bagage stoelen tafels balen met rjist, fietsjes en alles moet in die kleine bootjes hier kan je uren naar kijken maar in die bloed hitte wel vermoeiend.......maar de busreis zelf is echt niet voor herhaling vatbaar je wordt helemaal door elkaar gerammeld en dat 3 en een half uur lang, alleen het laatste half uur is een asfaltweg. Ik heb respect voor de chauffeurs hij reed dus 8 uur aan een stuk want hij had nu wel een volle bus naar Atjoni om ons op te halen.Die werd uitgeladen en wij moesten direkt inladen en daar ging hij weer.
Vandaag een lekker rustig dagje op Meerzorg en morgen de eerste schooldag ik ben heel benieuwd. Dat wordt weer rennen en vliegen iedere morgen. Amber voor het eerst ook in uniform. Sietse zei: Omi , pake en jij mogen nooit meer weggaan....... snif snif