Ziek

Het begint met een kuchje, en anderhalve dag daarna is ze ineens heel ziek. Hoesten, hoge koorts en ontzettend benauwd. Ja, Ambertje heeft het zwaar te pakken.
Bij Sietse hebben we natuurlijk al het nodige meegemaakt op het gebied van benauwdheid, maar toch schrikken we hiervan. Naar de dokter dus, die ons meteen doorstuurt naar het lab. De labuitslagen zijn volstrekt niet alarmerend en de Mexicaanse griep is het niet. Toch blijven we bezorgd. En terecht, naar later blijkt. Want er komen steeds meer medicijnen bij maar Amber knapt niet op.
Drie dagen en vier artsen later ligt ze in het ziekenhuis. Amber blijkt astmatische bronchitis te hebben en een beginnende longonsteking. De nachtmerrie begint opnieuw...maar dan met ons andere kind. We kunnen ons alleen maar verbijsterd afvragen of het chronisch is en waarom het dan nu pas boven water komt. Maar tijd om na te denken over het hoe en waarom is er nauwelijks, het gaat er nu om om Ambertje snel weer op de been te krijgen.
Dubbele spanning, vooral voor Bastiaan. Die moet woensdag vertrekken naar Nederland, zijn broer trouwt twee dagen daarna. Propvolle agenda in verband met het vertrek, het werk moet doorgaan dus dat wordt full time bivakkeren in het ziekenhuis voor mama. Sietse kan terecht bij de naaste familie, die komt gelukkig niets tekort.

Omdat het niet vlot met het herstel moet er een paardenmiddel bijkomen: prednison. Ook daar zijn we bekend mee, Sietse twee keer zo'n kuur gehad toen we nog in Nederland woonden.
Het paardenmiddel in combinatie met verneveling om de drie uur doet gelukkig zijn werk. Amber gaat vooruit en Bas kan woensdag met een (klein beetje) gerust hart in het vliegtuig stappen. En na vier dagen huppelen Ambertje en haar gesloopte moeder het ziekenhuis uit. Met een tas vol medicijnen, maar goed, een kniesoor die daarop let.
Hoe ziek ze ook is, Ambers temperament lijdt nergens onder. Ze weigert tijdens haar ziekenhuisverblijf categorisch ook maar één woord te wisselen met de verpleging of de artsen. Een uitzondering maakt ze voor de medewerkers van de speelkamer, maar verder krijgt niemand in het ziekenhuis haar stem te horen. Of ze moeten stiekem hun hoofd om de hoek steken als ze met mij babbelt...
Het enige dat ze doet is hen strak aankijken, met een boze blik in haar donkere oogjes. Met veel moeite krijg ik haar ertoe bij vertrek een handje te geven, maar ook dan komt er geen lettergreep uit. Dwingen helpt toch niet, dus ik laat het maar zo.

Terwijl Ambertje thuis vlot herstelt, staat niets het spetterende trouwfeest in Nederland meer in de weg. Margot en Wouter trouwen, Bastiaan is er gelukkig bij en wij genieten op afstand mee.

Intussen zijn we drie weken verder, Amber is weer kerngezond. En langzaamaan durven wij (lees: ik) ons ook weer te ontspannen. Ze mag weer in de zandbak spelen en ik voel nog maar gemiddeld 1 keer per dag aan haar voorhoofd of ze koorts heeft, hahaha!

Natuurlijk weet je als ouder dat je niet alles kan voorkomen. Maar als een kind dat goed en gezond eet en overwegend gezonde lucht inademt plotseling zo ziek wordt, dan wordt je ineens weer geconfronteerd met hoe kwetsbaar zo'n hummeltje eigenlijk nog is.
Tja, dat vertellen ze er niet bij als je aan kindjes begint...