Echt van ons is ie nog niet. Het papierwerk moet nog worden afgerond. Ook op dat gebied wordt ons geduld dus aardig op de proef gesteld...
Vanaf onze eerste dag in Suriname wordt er al driftig gespaard voor een 'nieuwe' (lees: andere) auto. Hoewel Mr. Nissan Bluebird, tegen alle voorspellingen in, na elke reparatie weer onverstoorbaar de weg op gaat. Wonderbaarlijk autootje! Een jaar of zeventien is ie nu. Maar hoewel we hem aardig hebben afgeragd, is hij nog steeds degene die als eerste weg is als een verkeerslicht op groen gaat (of ligt dat aan de vlotte coureur?).
Het zal ons dan ook zwaar vallen om hem weg te doen. Maar we kunnen natuurlijk niet wachten totdat ie het werkelijk opgeeft, dus Bastiaan begint halverwege 2007 al rond te kijken naar wat anders.
Zijn oog valt op de Toyota Corolla Spacio. Een vlot wagentje dat veel ruimer is dan hij oogt. Ik vind het allemaal best, heb niet veel eisen. Niet te oud, zuinig, absoluut niet wit, liever niet grijs, ruim, niet te opvallend, airco en cd-speler. Hoezo veeleisend?
Van de Spacio gaan er hier dertien in een dozijn. Heerlijk, dan val je niet op. Maar er is ook een keerzijde, meldt Bastiaan. Als je na het boodschappen doen de winkel uitkomt, moet je maar net weten welke van de drie Spacio's op de parkeerplaats de jouwe is...Bas heeft er al een oplossing voor, het Boeroeswing logo.
Via een buurman die auto's koopt en verkoopt komen we bij een importeur terecht. Die heeft in Japan al gauw gevonden wat we zoeken. Ons autootje staat al vlot klaar om hierheen te zeilen, maar nieuwe importwetten gooien roet in het eten. De aankomstdatum van half november wordt uiteindelijk ergens in december. Maar dan zijn we er nog niet; dezelfde nieuwe regels zorgen ervoor dat het weken duurt voordat de auto uit de haven wordt vrijgelaten. Maar in de eerste week van januari is het eindelijk zover!
We krijgen onze nieuwe huisgenoot in het weekend ter beschikking voor de kennismaking. Het papierwerk is dan nog niet in orde, dus het blijft bij twee proefritjes op Meerzorg. Maar we zijn enthousiast!
De Spacio is grijs (je kan niet alles hebben), 8 jaar oud (kan nog net) en heeft verder alles wat we wensen. Zelfs een kleine tv! Daar hadden we niet om gevraagd, maar goed, hij zit er nu eenmaal in. En het is best grappig, hoewel ik niet van plan ben de tv onder het rijden aan te zetten.
De kinderen zijn helemaal wild van de Spacio. Ze hebben al snel door hoe ze hun stoelen in de ligstand krijgen en hoe de electrische ramen werken, helaas...
Bestraffende woorden van moeder helpen niet. Stoelleuningen vliegen op en neer en worden gebruikt als klimrek. Alle knoppen worden uitgeprobeerd, de kinderen stuiteren van voren naar achteren, de kofferbak in en weer terug. Moeder laat ze maar even uitrazen, het went wel...hopelijk.
Bastiaan rijdt de Spacio dinsdagochtend naar de stad. De verwachte oproep om de kentekenplaten bij de politie te gaan ophalen, komt helaas niet. De baas die de stukken moet tekenen is niet binnen...vervelend, maar een ramp is het wat mij betreft niet.
We hoeven niet in een lange rij te staan, onze buurman zorgt voor de papierhandel. En Mr. Bluebird rijdt nog steeds als een zonnetje, dus we kunnen nog wel een paar daagjes wachten. No Span, Hakuna Matata!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten