Gezocht: glijbaan

Ik ga nu echt op zoek naar een glijbaantje. Want sinds mijn kinderen hebben ontdekt dat Mama's benen in opgetrokken stand prima geschikt zijn als glijbaan, ben ik het haasje.
Het begint al als ik ze ga ophalen van school. Optillen, paardje rijden, je kan het zo gek niet bedenken of Mama moet het doen. Als we thuiskomen ploft het oude paard uitgeput even op het bed neer (eigen schuld, te laat gaan slapen de avond ervoor). Fout natuurlijk, want dan begint het pas echt. Mama is springkussen, glijbaan en paard tegelijk. Ogen die dreigen dicht te vallen worden opengepulkt, het ouderlijk bed verandert in de A2 tijdens de spits. En Mama's buik fungeert als brug over de Surinamerivier, het verkeer raast er genadeloos overheen.
En na een half uurtje staat het slachtoffer zuchtend op en gaat maar eens wat leuks doen met de kids...dat hoort zo als je een actieve, moderne jonge moeder bent.
Pfff. Het leven van een moeder gaat soms niet over rozen.

Toch zou ik tegenwoordig niet durven klagen over zulke pietluttigheden. Niet na wat ik de laatste dagen allemaal gezien en gehoord heb. Het is behoorlijk ontnuchterend, maar ook wel nuttig.
Zoals de ontmoeting met een verpleegkundige die bij een overheidspolikliniek in een buitenwijk van Paramaribo werkt. Ik ga erheen omdat we de poli in het projectenbestand van het stage/vrijwilligersbureau willen opnemen. Maar ook omdat ik nieuwsgierig ben geworden naar de jonge aidspatiënte en haar 2 kinderen.

Ze blijkt slechts het spreekwoordelijke topje van de ijsberg te zijn. Want de verpleegkundige heeft maar liefst 235 aidspatiënten in haar portefeuille voor wie ze van alles regelt. Van wie 111 kinderen...mijn oren klapperen.
Psychische begeleiding, behandeling, voedsel, je kan het zo gek niet bedenken of de zuster gaat erachter aan. Want ja, de overheid doet het niet. En de familie in de meeste gevallen ook niet.
Ze wordt daarom ook op handen gedragen door de patiënten. Ze doet alles voor ze, maar is ook niet te beroerd om ze een flinke schrobbering te geven als ze onverantwoordelijk gedrag vertonen.
Mijn bewondering voor de vrouw groeit met de seconde, vooral ook omdat ze haar inzet als vanzelfsprekend beschouwt en er niet mee te koop loopt.
Uiteraard wil ik ook meer weten over Ie, zo zullen we haar voorlopig maar noemen. Ie blijkt van Bastiaans leeftijd te zijn, maar zo ziet ze er niet uit. Ze heeft al een keer op sterven geleven, de zuster noemt het een wonder dat ze nog leeft.
Het was ooit een gewone, hardwerkende vrouw, tot ze door haar vriend werd besmet. De kinderen komen uit een vorige relatie, zijn dus gelukkig niet besmet.
Ie is een bijzondere vrouw, die gek is op haar kinderen en daar alles voor over heeft. Een vechter, die zo lang mogelijk bij haar kids wil blijven...

Drie dagen nadat we het voedselpakket hebben gebracht ga ik er weer eens langs. Ik sta verbaasd van wat ik zie, ze is een behoorlijk stuk opgeknapt!
Nog steeds broodmager, maar wel een stuk alerter en fitter. De multivitamientjes die we voor haar en de kids hebben meegebracht worden met blijdschap ontvangen.
Maar ze straalt helemaal als ik haar zoontje meeneem om een nachtje bij ons te logeren.
Het wordt een feest voor het ventje. Hij is heel makkelijk, gehoorzaam, een lief kind. Sietse is ook helemaal in de gloria, een vriendje dat blijft slapen! Amber ziet het eerst met lede ogen aan, haar trouwe speelkameraad ziet haar ineens niet meer staan. Ze is dan ook niet te genieten die zaterdag...
Haar gedrag blijkt de volgende dag de voorloper te zijn van een fikse verkoudheid. En inmiddels is ze aardig bijgedraaid, ze sjeezen de halve zondag met z'n drietjes op fietsjes en een tractor over de veranda.

Ik moet me beheersen om het mannetje niet te overladen met kleding, speelgoed en andere spulen, dat zou natuurlijk niet goed zijn. Maar een klein beetje verwennen mag wel, hij is gauw tevreden.
Het meiske nemen we een volgende keer een dagje mee, ik denk niet dat ze blijft slapen, ze is nog maar klein.

Eenmaal wakker geschud ga ik tussen de bedrijven door aan de gang met het mobiliseren van handen om het meest vervuilde kindertehuis in Paramaribo een beetje leefbaar te maken.
Oef, wat is het daar toch vies en vuil...dat wordt nog een pittig project. Een project dat, denk ik, voornamelijk door buitenlandse handen zal worden uitgevoerd. Maar dat is geen enkel probleem, alle handen zijn welkom! De eerste voortrekkers zijn al bezig, dus ik ben hoopvol gestemd.

Oftewel, mijn dagen zijn weer goed gevuld. Niet alleen met het jagen naar oplossingen voor ellende, maar ook met allerlei leuke familiedingen!
Eén van mijn broers komt over een paar dagen op vakantie, Bastiaans zus en broer komen in maart met partner, mijn zus en tal van nichtjes komen tussen nu en het einde van de zomervakantie. Leuke dingen om naar uit te kijken!

En dan nog, last but not least en erg spannend, de ontwikkelingen op het vlak van de uitbreiding van de praktijk.
We waren/zijn op zoek naar een perceel om daarop een nieuw pand neer te zetten. worden we ineens geattendeerd op een bestaand pand...
Op een toplocatie en met heel veel mogelijkheden. Maar het huis heeft vijf jaar leeggestaan, dus er moeten een gigantische renovatie plaatsvinden. En het moet ook nog aangepast worden aan het doel dat we voor ogen hebben.
We nemen er een kijkje, zijn allebei enthousiast. Maar we twijfelen ook...
Dus gaat Bastiaan er nog een keer kijken, met een expert. Ben erg benieuwd wat die zegt!