Vier op een rij

Hebben we er ineens vier van die hummels op een rijtje aan tafel zitten!
Ja, we hebben onverwacht logeetjes, het zijn de kindjes van Ie.

Begin deze week bleek het toch niet zo goed te gaan met haar, volgens de artsen moest ze nu echt naar het ziekenhuis. Maar het is een koppig vrouwtje.
Eerder heeft ze halsstarrig geweigerd zich te laten opnemen, omdat ze haar kinderen niet alleen wilde laten.
Gelukkig heeft ze nu wel hulp, haar zusje was al bij haar ingetrokken en wij hebben aangeboden om de kinderen tijdens het ziekenhuisverblijf op te vangen. En een fikse preek van zowel de wonderzuster als de behandelend specialist trekken haar uiteindelijk over de streep.

Sinds donderdagmiddag staat ons leven dus een beetje op zijn kop. We doen het er gewoon even bij, dachten we, maar zo werkt het natuurlijk niet…
Het is voor iedereen wennen. Het meest voor de kindjes van Ie. Van een situatie van grote armoede naar een gezin dat niet elk dubbeltje hoeft om te draaien, dat is nogal wat. Voor hen betekent voor hen de overgang van het ene uiterste naar het andere.
De grootste klap is dat ze hun moeder op donderdag niet aantreffen als ze uit school komen. Ie had hen niks verteld over de ziekenhuisopname om hen geen verdriet te doen. Helemaal fout, natuurlijk. Want daardoor is het voor hen extra confronterend om hun moeder later op de dag ineens in een ziekenhuisbed te zien.
Gelukkig zijn er geen bedden vrij in het ziekenhuis, ze is nu opgenomen in het longpaviljoen. Groene omgeving, open zaal, het heeft veel minder een ziekenhuisuitstraling. De verpleegkundigen laten zich tijdens de bezoekuren vrijwel niet zien, behalve dan om eten te brengen. Als we een half uur na bezoektijd nog aan het bed zitten is er niemand die ons wegstuurt. Integendeel, we krijgen alleen maar begripvolle blikken en vriendelijke glimlachjes.

De eerste avond thuis gaat het er behoorlijk heftig aan toe. Twee huilende logees, Amber en Sietse natuurlijk ook in de war. Met name Amber steigert, die interpreteert het huilen als ruziemaken en vindt de kindjes niet lief. Sietse is een stuk loyaler, maar ook hij begrijpt niet goed wat er aan de hand is.
Foto's van hun Mama op de computer verzachten uiteindelijk het leed en ze gaan eindelijk slapen.

We zijn inmiddels drie dagen verder. Het is een waar gevecht om de nieuwe balans te vinden. Soms gaat het heel goed en soms helemaal niet. Aan sommige nieuwe dingen zijn de kinderen razendsnel gewend geraakt. Douchen met warm water bijvoorbeeld, dat wordt later echt weer afkicken...
Het wennen aan nieuwe leefregels gaat een stuk moeilijker. Aan tafel blijven zitten tijdens de maaltijd is voor hen een beproeving. Met name de oudste van zeven worstelt met sommige nieuwe leefregels. Voeg daarbij het besef dat zijn moeder nu echt heel ziek is en het gevoel dat hij in de steek gelaten is, en je hebt een kind dat regelmatig flink dwarsligt. Schril contrast met het brave kindje dat kwam logeren! Soms weten we daar niet zo goed raad mee; we willen hem graag de ruimte geven om uit te razen maar sommige dingen kunnen nu eenmaal niet.
Anyway, we proberen ons er zo goed mogelijk doorheen te slaan en het gaat elke dag een klein stukje beter. Maar het is minder makkelijk dan ik dacht, dat moet ik eerlijk toegeven.

Ondanks de situatie zijn de kindjes wel blij met onze opvang, dat blijkt overal uit. Als ik hen vandaag even wil achterlaten in het ziekenhuis om een boodschapje te doen gaat het ventje helemaal door het lint. Uiteindelijk moet ik hem meenemen. Als ik terugkom blijkt ook de kleine meid flink gehuild te hebben. Bang dat ze opnieuwe in de steek worden gelaten, vrees ik...
Intussen heb ik een psycholoog ingeschakeld, die geeft tips over de begeleiding van de kinderen. Want met Ie gaat het voor mijn gevoel niet beter, eerder slechter. En zo klein als ze zijn moeten ze toch worden voorbereid op wat misschien wel heel snel komen gaat.

Intussen staat de rest van ons wereldje niet stil. Mijn broer is met vrouw en oudste dochter gearriveerd voor een korte vakantie. Die zullen de komende dagen ook bij ons zijn, gezellig!
En onze uitbreidingsplannen voor de praktijk nemen steeds serieuzere vormen aan. Zeer, zeer spannend...
De eerste nattevinger inschatting bevestigt al ons gevoel dat renovatie en aanpassing van het huis heel veel zal kosten. Toch is de expert enthousiast.
Doen of niet doen? Het zal van de eerste kostenraming afhangen. En van de bereidwilligheid van de bank...