Dat is de titel van een werkmap op onze computer. En hiernaast zie je ons logo!Heeft ons aardig wat zweet gekost, maar we zijn best tevreden met het resultaat.
Het plan voor een eigen fysiotherapiepraktijk in Suriname leeft al een hele poos. Sinds ik in 1997 het Surinamevirus opliep tijdens een stageperiode in het St. Vincentius Ziekenhuis is het eigenlijk alleen maar erger geworden. Dan kom je Saskia in Nederland tegen, en die heeft het zelfde gevoel, terug naar Suriname!
De eerste concrete ideeën ontstaan eind 2003, we zijn dan dus bezig met een zoektocht naar een leuk stukje grond op Meerzorg om te wonen. Maar of dat de ideale werkplek is? Het is een voormalige plantage, mensen wonen er al generaties lang en lossen vaak gezondheidsproblemen in eigen kring op. Dat betekent dus dat ik al mijn idealen op woongebied niet aan de kant hoef te zetten, het blijft paradijs op aarde. Maar om mijn ambities op werkgebied volledig in te zetten zal ik toch in Paramaribo moeten zijn. Hier kan ik met gezondheidsprogramma’s aan de gang en zal ik betere aansluiting vinden bij de rest van de werkers in de gezondheidszorg.
Maar terug naar het ziekenhuis, daar waar mijn Surinaamse carrière begon? Er liggen wel mogelijkheden, maar ik voel bij elk bezoekje dat ik breng weer de beperkingen bij me bovenkomen. Ik wil mijn ambities niet negatief laten beïnvloeden door mensen met andere attitudes en motivaties. Deze boeroe wil recht op zijn doel af, wanneer je mee wilt ben je welkom, wanneer je andere ideeën hebt is dat ook prima, maar werkt dat erg lastig met mij samen. Dat ik hiermee mijn eigenwijze persoonlijkheidje nogal eens zal tegenkomen lijkt me aannemelijk. Maar de keerzijde zal naar mijn overtuiging ook betekenen dat ik dié dingen kan doen die ik graag doe.
Dus een eigen praktijk! Vervolgens was ik ook nog eens zo brutaal om in de benedenverdieping van het huis van mijn schoonouders een potentiële praktijkruimte te zien. Goed, er zou wat aan verbouwd moeten worden, maar dat mag geen belemmering zijn, in ieder geval niet voor mij… Schoonpapa verhuurde de ruimte tot voor kort aan vakantiegangers en studenten die stage kwamen lopen in Suriname. Ik wilde dus wel een soort vaste huurder zijn, met wensen t.a.v. uitbreidingsmogelijkheden van de ruimte. Het geluk stond aan mijn zijde, want ze wilden me graag van dienst zijn om mijn droom invulling te geven (of is het een onuitgesproken tegenprestatie voor het terugbrengen van hun dochter, met kleinkinderen, naar het moederland?).
Feit is dat mijn schoonvader van onschatbare waarde is geweest bij al onze projecten. De bouw van het guesthouse heeft hij volledig gecoördineerd als een soort aannemer (samen met zijn kritische assistente, ons aller Ollie). Bij de bouw van ons eigen paleisje was hij hoofd van de bouwinspectie en fungeerde als onze lokale bank.
Het derde bouwproject in twee jaar is dus wat dichter bij huis, sterker nog, mijn schoonouders hebben wekenlang in het stof gezeten toen een deel van hun benedenverdieping geannexeerd werd. We overleggen meerdere keren per week via MSN over de gang van zaken. Voor een gepensioneerde man van begin 70 heeft Hugo dus al een paar jaar een erg druk leventje. Ook al sputtert de gezondheid wel eens tegen, hij blijft zich gevraagd en ongevraagd voor onze zaak inzetten. Onze dankbaarheid hiervoor is natuurlijk groot, ik spreek de hoop uit dat we nog vele jaren mogen genieten van bezoek van opa en oma aan ons paradijsje. Er staat al een hele voorraad visgerei klaar om mee te nemen, de amandelboom langs het water is al geplant, dat de vissen nog maar lang mogen bijten…
1 opmerking:
Boeroe, ik ben je eerste patient. Een lastige nog wel, je krijgt dus een overvloed aan werk.
Weet het vooraf, ik volg slecht instructies, m.b.t. het gebruik van lichaam en geest. Wil vooral in het weekend, 48 huishoudwerk-uren halen uit een dag. Je ziet het dus wroko de. By de way ik had al gereageerd op de boeken, is dom genoeg anoniem weggestuurd.
Een reactie posten