Nee nee, geen siesta, dat doen ze in Spanje! Gewoon aan de slag, dat is de beste voorbereiding op ons nieuwe leven.
Dus is er om vier uur 's middags al gekookt, een wasje is gedraaid en ik zit voor de computer in plaats van in mijn bikini aan het strand. De kids liggen uitgeteld op bed na de lange reis van gisteravond en het parkplezier van vanochtend.
De moeilijke afgelopen week is meer dan goedgemaakt tijdens het weekend. Met Sietse gaat het steeds beter! We kunnen deze week voorzichtig beginnen aan het afbouwen van een deel van zijn medicijnen.
De kids hadden weer een geweldig weekend, heel veel extra aandacht van de gasten op het verjaardagsfeestje van hun Omi.
Maar ook wij kwamen aan onze trekken...kinderen en partners werden zondag door Brigitte getracteerd op een rondje zweefvliegen!!!
Ja, precies...een tochtje in zo'n klein papieren vliegtuigje zonder motor. Hang je daar in je eentje, hoog in de lucht aan een touwtje achter een echt vliegtuigje. Laatst collecteerde ik op 17 hoog voor het Rode Kruis en dat was al veel te hoog gegrepen. Zweefvliegen? Nee, niet mijn ding! Ik heb me dus ook netjes afgemeld. Vanaf de grond is het ook mooi...
Als we daar aankomen blijk ik compleet verkeerde info te hebben. Natuurlijk is het vliegtuig niet van papier. Het ziet er zelfs redelijk solide uit. Bovendien ga je niet in je eentje de lucht in, er gaat een echte zweefvlieger mee! Klein minpunt: het touwtje gaat wel los als we hoog genoeg zijn. Maar blijkbaar is er daarboven voldoende wind om een vliegtuig te dragen dat niet eens op eigen kracht van de grond komt. Vergelijk het maar met een zeilboot, zonder motor komt ie de haven niet uit, maar zet er een zeil op en je haalt zo 6 knopen!
De knop is bij mij ineens om, maar voor de zekerheid wacht ik met mijn definitieve besluit tot de jarige veilig en wel terug is.
Dan is het zover. Ik wacht geduldig op een zenuwachtig gevoel, maar dat komt niet. Het touwtje (lees: lier) wordt aan het echte vliegtuig gehaakt en voor je het weet worden we de lucht in gesleept. Een aardige ouwe baas zit achter het stuur en heeft de eerste minuten al zijn aandacht nodig voor het vliegtuig. Nu komt het, denk ik als hij de lier lostrekt. Maar nee, hoor, de kist vliegt gewoon verder, net als een meeuw. Op zoek naar de thermiek, zoals dat heet. In lekentaal, een windvlaagje waar je lekker op kan zweven en klimmen. Met wat gehobbel zo nu en dan, maar het is wel heel relaxed! En tegelijkertijd heel raar. Hier zit je dan, met je volle gewicht in een zwaar vliegtuig en je wordt gedragen door de wind. Maar als je uitstapt donder je als een baksteen naar beneden...volstrekt verklaarbaar volgens de wetten van de natuur, maar toch is het gek!
Na twintig minuten ronddartelen gaan we terug. Hoe lager je gaat hoe minder wind, zou je zeggen, maar daar is niets van te merken. Het ouwe baasje zet het toestel keurig zwevend aan de grond en ik kan mijn juichende kindjes in de armen sluiten.
Bas is de laatste, de slimmerik, hij blijft dan ook het langst in de lucht hangen. Of hij dat achteraf heeft gewaardeerd weet ik niet zeker, hahaha...
Hij vliegt samen met een jonge vent, en even later gaat er nog eentje de lucht in. Die draaien elkaar op 1200 meter hoogte dol met rondjes. Om duizelig van te worden, zeker als bijrijder! Maar het levert wel wat mooie foto's op. En we zijn alle acht de lucht in geweest. Ik weet niet of iedereen het zo weer zou doen, maar een leuke belevenis was het zeker!
De rest van de middag is ook gezellig; om half negen 's avonds gaan we met frisse moed de weg op, richting Utrecht. Ná de files, denken wij. Maar dat denken alle andere vakantiegangers ook, dus daar staan we met z'n allen. Maar dat hadden we al bedacht, dus op naar de omzeilroutes. Tegen beter weten in, want ook daar staan ze...
Onze flexibele kindjes hebben het na twee uur rijden even gehad, maar een pitstop bij een benzinestation doet wonderen. En even na middernacht zijn we binnen. Het is weer eens bewezen: probeer geen files te omzeilen. Je zou weleens langer onderweg kunnen zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten