Afscheid: de eerste ronde

Nee, we weten nog niks...behalve dan dat de bezichtiger van alles aan het regelen, vragen en uitzoeken is. Maar dat betekent nog niet dat hij voor ons appartement gaat.
Dus business as usual in huize De Bruin/De Boer. En rennen als een bezetene als de telefoon gaat!

Het afscheid nemen is intussen al begonnen. Twee mooie schalen hebben besloten dat ze niet meegaan naar Suriname. Binnen twee dagen zat er bij allebei een fikse scheur in...jammer dan, scheelt weer wat inpakken.

Wat echt jammer is, is het komende afscheid van de piano. Hij heeft ruim vier jaar gewacht totdat wij ons voornemen zouden uitvoeren om hem te leren bespelen. Het is er niet van gekomen...maar er is nog hoop, want de kids vinden hem prachtig. Maar is ie nog goed genoeg om mee te nemen?
Via via kom ik bij een pianomaker terecht, die maandag vrijblijvend langskomt om te kijken in welke staat het instrument verkeert. Als hij de balans van de noodzakelijke reparaties opmaakt, schrik ik me een hoedje. 1500 tot 1700 euro...alsof dat niet genoeg is, blijkt het vrijblijvende bezoek ineens een taxatie te zijn en 50 euro te kosten. Overdonderd als ik ben zeg ik daar niets van, hoewel het niet was afgesproken. Een beleefde opmerking van Bas hierover via de mail levert geen reactie op. Lesgeld, zullen we maar zeggen.

Maar goed, de piano gaat dus niet mee, althans wat mij betreft niet. Het is ons ook afgeraden door de pianoman, want los van de reparaties is ie ook niet tropenbestendig. Bastiaan laat zich moeilijk overtuigen. Er moet toch een pianomaker in Suriname zijn die het ding kan opknappen...
Misschien, maar als dat niet zo is zitten we straks met een meubelstuk waar je niets mee kan. Mij niet gezien.

Woensdag nemen we ook afscheid van het consultatiebureau. Beide kids gaan erheen, worden uitgebreid bekeken. Sietse doet met plezier alle testjes en slaagt met gemak, behalve voor de ogentest. Of hij echt minder goed ziet weten we nog niet, de controle-afspraak bij de oogarts zal dat uitwijzen.
Daarna is Amber aan de beurt. O, zegt de arts op mijn verhaal over haar woordenschat en zinnetjes, ze zegt gewoon alles maar na, maar ze snapt het nog niet.
Maar misi Amber laat heel duidelijk merken dat ze niet gediend is van al dat gepluk aan haar lijf. En als ze dat in perfect Nederlands ook duidelijk maakt, zie ik de arts even verbaasd de wenkbrauwen optrekken. Hahaha, lach ik in mezelf, kijk maar, ze snapt het wel degelijk...
Foei, ik dacht dat ik niet zo'n strebermoeder was. Blijkbaar roept zo'n arts dat toch wel in je op als ze je vragen wat je kind allemaal wel en niet kan...

Mijn plan om een soort buurtbibliotheekje op te zetten begint vorm te krijgen! Om kwart over zeven vanavond staat Eline met vier dozen kinderboeken voor de deur. Met heel veel dank aan mijn neef Jim! Via hem en Eline (die ik verder niet ken) hebben we afgekeurde boeken van een bibliotheek gekregen. De meeste zijn nog in prima staat, dus we zijn helemaal in de gloria. Ik moet de dozen zo snel mogelijk dichtplakken, want de kids zijn er niet weg te slaan...en ik ook niet! Ik zie het al helemaal voor me, kinderen uit de buurt die boeken komen lenen, voorleesmiddagen, ik heb er wel zin in!

Nu nog wat boeken voor mezelf, ik loer af en toe op Marktplaats. Heb al een stuk of tien leuke boeken voor een prikje gevonden! Heerlijk, niets zo leuk als een goed boek. Toch, Yolanda? Je bent welkom om straks mee te genieten! Maar aanstaande zondag stop ik zoeken, anders blijf ik inpakken.

Het afscheidsfeest nadert, spannend...ook al is het informeel, toch valt er een hoop te regelen. Ik neem vandaag een kijkje op de feestlocatie, de ruimte valt me alleszins mee.
Mooi, nu de hapjes nog...hellep!!! Ik kijk met smart uit naar de terugkeer van zus Peggy-Ann, die heeft nog een week vakantie in Suriname. Zij is een echte organisator; zij cöordineert en ik voer uit, die combinatie werkt altijd perfect!