Zweten

Zo, even bijkomen, hoor. Wat een spannende ochtend...
In eerste instantie loopt het allemaal op rolletjes. De kindjes zijn superlief, zeker als ik ze vertel dat de makelaar vandaag weer langskomt.
De brownies gaan keurig op tijd de oven in, verspreiden zoals verwacht een heerlijke welkomstgeur. We laten werkelijk niets aan het toeval over deze keer...thee is op tijd klaar, koffie gaat zo lopen.
Toch loopt mijn timing in de soep. Want de meneer belt om kwart voor elf aan! En natuurlijk is de makelaar er nog niet. Wat nu?
Ik kan hem niet zomaar binnen laten, bovendien rennen de kinderen en de stofzuiger nog ergens rond. Ik vraag hem dus om even te wachten, met het schaamrood op de kaken. Dan is het meteen rennen...
Als ik de deur uit storm staat het zweet me op het voorhoofd. Bij de lift komen we makelaar en de bezichtiger tegen. Het is de eerste keer dat ik eentje van nabij zie; zou het ongeluk brengen? Of juist niet? Ik haast me om uit te leggen dat ik wat achterloop op schema. De meneer, een wat oudere man, reageert er heel leuk op. Heeft gisteren nog afscheid genomen van zijn eigen kleinkinderen, dus hij weet hoe het gaat...ik ben meteen heel nieuwsgierig, maar hou me gedeisd. En voor het eerst heb ik het gevoel dat dit hem misschien wel wordt. Is nergens op gebaseerd, maar toch.

Lidl heeft een collectie prima deurstoppers binnen, goed te gebruiken voor Suriname. Daar gaan we dus als een speer op af, want bij de Aldi waren ze in een dag uitverkocht.
Ik doe meteen de gewone boodschappen. Alles gaat prima, totdat ik aan de kassa sta...want dan ontdek ik dat mijn autosleutel niet meer om mijn nek hangt. Maar hangt ie dan wel?
Ja hoor, in het contact...
Daar hoort ie ook, zou je zeggen. Maar niet als de deuren op slot zijn, verdorie!!!
Daar sta je dan, twee kinderen, een kar vol boodschappen, en een leuke auto waar je niet in kan. Tweede keer zweten voor vandaag, en dat bij amper 20 graden.

Wat doet een hulpeloze vrouw in nood? Bellen naar haar man, natuurlijk...die stelt voor dat ik de politie bel. De politie? Nou, doe maar niet...zo erg is het nou ook weer niet, toch? *

* (Nee, maar dat zou het wel worden: geen geldige legitimatie op zak, rijbewijs ligt thuis. Dat zijn de leuke klantjes voor een agent...)

Al pratend bedenk ik het ineens: de ANWB! Ze beloven binnen een uur te komen. Het worden veertig minuten van ronddrentelen met twee kinderen en een karretje, en wachten. Op de ANWB en op bericht van de makelaar.
Dan komt een vrolijke Frans in de bekende gele wagen, die is in minder dan een halve minuut klaar. Ik heb niet eens gezien hoe hij het precies deed, maar ik ben hem wel ontzettend dankbaar. De ANWB zal ik echt missen, over hun service geen klachten...

Vervolgens het telefoontje van de makelaar. Het was een hele lange bezichtiging, langer dan een uur. De meneer is een remigrant, net als ik! Hij komt terug uit Nieuw Zeeland en zal tussen dat land en Nederland gaan pendelen de komende tijd. Hij heeft zelf ook met remigratieperikelen te maken gehad en begrijpt dus helemaal hoe het voor ons is. Zie je wel, iets van mijn gevoel klopt wel, er is iets anders deze keer. Hij heeft een zus in dit complex wonen (wie, wie???)

Meer dan dit is het voorlopig niet, dus we mogen weer even zweten. Hij laat uiterlijk vrijdag 12 uur weer van zich horen. Ik probeer niet al te enthousiast te raken, maar...vergeten is Ling Ping-ping, deze moet hem worden!!! Wie zweet er mee?