Dag uit het leven van een BN-familie

De kinderen liggen om half acht al te slapen, wij lopen gapend rond. Oftewel, BN'er zijn is slopend...maar wel erg leuk! Ik snap helemaal waarom Jan-Peter hardnekkig vasthoudt aan zijn baantje. Wat is er grappiger dan een cameraploeg die overal achter je aanrent alsof je het allerbelangrijkste in de wereld bent?

Hier zijn ze dan, onze eigen paperazzi! Na een zware draaidag konden ze het zowaar nog opbrengen om te lachen voor de foto...

Het begon al vroeg, om tien uur 's ochtends op het werk van Bastiaan.
Of eigenlijk nog veel eerder, ergens heel vroeg in de ochtend in huize de Bruin/De Boer. Nog snel even opruimen, haar wassen, manicuurtje, pedicuurtje (ja hallo, je weet het maar nooit. Stel je voor dat mijn voeten per ongeluk in beeld komen!)

Maar goed, het gezondheidscentrum dus. Iedereen was op de hoogte, en de patiënten die in beeld kwamen hadden van tevoren toestemming gegeven. Dat liep dus best lekker, hoorde ik later van Bas. Dan nog de gezamenlijke lunch van de medewerkers op het centrum en vervolgens verplaatste het werkterrein zich naar ons huis.
Waar de ploeg verbaasd rondkeek, na de verhalen over de dozen hadden ze een pakhuis verwacht. Dat pakhuis hebben we ook, maar niet boven, gelukkig!
Uiteraard was het niet de rustige ontvangst die ik had gepland. Sietse voelde natuurlijk aan dat er wat bijzonders te gebeuren stond. Geen middagslaapje dus...maar dat leverde uiteindelijk wel wat leuke beelden op. Hij had de smaak al snel te pakken, was niet weg te slaan bij de camera!

Amber was een heel ander verhaal. Het zal je ook maar gebeuren, je wordt 's middags wakker en behalve je moeder staan ook nog drie mensen en een berg apparatuur voor je neus. De grote microfoon boven haar hoofd was de druppel, een erbarmelijk gekrijs zorgde ervoor dat we even pauze moesten houden. Maar alles went en toen kon er vlot gedraaid worden.

Bastiaan was lekker vroeg thuis, net voordat we naar het echte pakhuis (de garage) gingen kijken. Daarna ging Bas kokkerellen en konden we eten, alles onder het toeziend oog van de camera. En inderdaad, op een slechte generale repetitie volgt een prima premiere. Oftewel, de kindjes deden het prima! Natuurlijk een beetje hoteldebotel door de drukte, maar er vlogen geen lepels in het rond. Dat de bordjes niet helemaal leeg werden gegeten, ach, dat is goed te begrijpen...

Conclusie: wat het ook wordt, tot nu toe hebben we er geen spijt van!
Er is natuurlijk wel een belangrijke regel aan de lol verbonden. Vraag je vooral niet af of je haar goed zat, of je met je mond trok, of je wel de juiste kleding aanhad, of je wel goed uit je woorden kwam en of het allemaal uberhaupt wel ergens op sloeg. En als je dat toch doet, doe dat dan vóór of na de opnamen. Hebben wij ook gedaan. Plezier gegarandeerd!