Ja, de versnelling is hier een tandje opgevoerd...in rap tempo wordt de ene doos na de andere gevuld. En eindelijk beginnen we dat ook echt te merken...
De soep wordt niet meer opgediend, soepborden zijn ingepakt. Het serviesgoed is gehalveerd, de kleine verzameling wijn is in een doos verdwenen. Zelfs in de werkkamer verschijnen de eerste lege planken. Dat is lang geleden...
Helaas, van Ling ping-ping nog niks gehoord. Hij is 'in beraad', zoals dat heet. Verschillende plannen B liggen klaar, voor het geval dat, maar verder maken we ons daar op dit moment niet heel druk over. Inpakken staat bovenaan de prio-lijst!
En natuurlijk het bezoek van de filmploeg, dinsdag...we mogen er niet mee naar de pers, maar ach, net als bij het kabinet lekt de info toch altijd uit.
Dus, even tussen ons, we komen op televisie! Hoe is het zover gekomen?
Het is een paar maanden geleden. Ik neem eindelijk weer eens de tijd om een beetje rond te zappen. En kom een oproep tegen voor deelname aan een programma voor emigranten. Grappig, denk ik, en ik schrijf het e-mailadres op. Bastiaan ziet later het papiertje liggen. Ik ga wel even op internet kijken, zegt ie. En daar blijft het niet bij...als ik er later bij wordt geroepen heeft de enthousiasteling ons al opgegeven. Ach, dat wordt toch niks, denk ik. Maar de volgende dag hangt de programmamaker aan de telefoon. Hellep!
Wat volgt is een proefopname en een selectie. We doen mee aan 'Ik vertrek'! Het programma is weleens eerder op tv geweest; ze volgen gezinnen die aan een nieuwe uitdaging beginnen. Heel Holland kan straks dus meegenieten van onze avonturen.
Wanneer het programma wordt uitgezonden (Ned 3) weten we nog niet precies. Maar we houden iedereen op de hoogte...
Morgen komen ze een dagje meelopen met de familie. Ach ja, een beetje stress of een beetje meer stress, wat is het verschil? Ik doe vandaag een halfslachtige poging om een generale repetitie te houden. De ideale familie aan tafel, of zoiets. Maar zoiets wordt het niet. Alsof de kids het aanvoelen; van modelkindertjes veranderen ze ineens in kleine monsters. Ambers lepel vliegt door de kamer als ik probeer haar bij te voeren. De bordjes zijn niet leeg, en natuurlijk willen ze allebei voortijdig van tafel.
Ik geef het maar op en doe weer gewoon. En onder hoede van papa gaan ze om acht uur als modelkindertjes naar bed. Ben benieuwd hoe dat morgen gaat! De sappige details kunnen we helaas niet op de weblog kwijt, zwijgplicht...
Een beetje raar gevoel geeft het wel. Ze zitten toch met hun neus bovenop en in je privé-leven, da's niet mijn ding...
Aan de andere kant is het wel een prachtige herinnering aan het begin van een groot avontuur. En behalve onszelf zijn hoeven we er niks voor te doen, wat wil je nog meer?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten