De ontknoping?

Nee, dat nog niet...we blijven nog even in de spanning! Koopt ie of koopt ie niet?
Wat het ook wordt, het was vandaag in elk geval een hilarische dag!

Het is onze eerste bezichtiging in het weekend. Een uitgelezen kans voor Bastiaan om de race tegen de klok eens van nabij mee te maken...een race die hij als sportman ook bloedserieus neemt.
Uitslapen is er niet bij, Bas is al vroeg op en neemt meteen het heft in handen. Gelukkig maar, want ik ben van vermoeidheid nauwelijks vooruit te branden. Dat krijg je als om half vier je bed in stapt...
Brigitte is komen logeren en ontfermt zich over de kids, terwijl Bas heen en weer holt. De stofzuiger loeit als een bezetene, en ik word met een stofdoek van het ene kastje naar de andere muur gestuurd.
Koekjes worden gehaald, ik moet het koffiezetritueel alvast voorbereiden.
Of die fles koffiecreamer wel zo kan? Sorry Bas, we hebben geen sjiek melkkannetje meer, ingepakt. Ze moeten het maar doen met wat er is.
Of ik niet moet gaan dweilen? Nee Bas, dat doe ik een kwartier voordat we het huis verlaten. Dan heeft de vloer geen kans om weer vies te worden...
En die vingertjes her en der op de ramen? Jaja, Bas, ik kom eraan!

Ik begin het allemaal steeds leuker te vinden en volg het gedraaf van Bastiaan met belangstelling. Om tien uur heeft ie nog niet eens ontbeten, dat zegt wel wat!
Ik sta er wat slapjes bij (van moeheid, maar vooral van de slappe lach die me dreigt te overvallen). Gelukkig kom ik er nog goed vanaf, want de plant bij de voordeur oogt ook wat slapjes en die wordt door Bas zonder pardon weggegooid.
Zelfs de lift wordt onder handen genomen. Doekje over de liftbank, even uitzuigen...ik lig in een deuk. De buurman leeft mee en lacht mee, als hij voorbij komt wandelen.

Als Bas de koffiemokken en de koekjes keurig in een halve cirkel op tafel schikt, heb ik het niet meer. Stikkend van het lachen ren ik de keuken in. Dit is de leukste bezichtiging die ik ooit heb meegemaakt! Bas kijkt eerst een beetje schaapachtig, maar ziet de humor ervan ook wel in. Een kwartier en nog een paar lachbuien later hollen we naar beneden.
Waar we, hoe kan het ook anders, onze bezichtiger net de lift in zien stappen. Alleen. Ik word meteen naar boven gedirigeerd door Bastiaan, de meneer moet maar even worden binnengelaten. Ik gehoorzaam braaf en we hebben een leuk gesprekje over de ins en out van (r)emigreren. Ik vraag verder niks, hij zegt verder niks...en de komst van de makelaar maakt een eind aan het babbeltje.

Een uur daarna nog geen ontknoping. De meneer moet nog het één en ander uitzoeken, hij is immers jarenlang uit Nederland weggeweest. Maandagmiddag hakt hij de knoop door. Of hij doet een bod, óf hij haakt af.
Stress went, we laten het dus maar weer over ons heen komen. De rest van de dag zijn we inpakvrij en genieten we van gezellige momenten met naaste familieleden. Die momenten worden straks wat schaarser, natuurlijk...

Maandag meer!