ADSL en zo

Jawel, jawel, we hebben aa-dee-es-el!!! Oftewel, eindelijk een wat snellere internetverbinding. Wat een genot. En geen telefoontikken meer! Wel portemonneetikken, ADSL is hier veel duurder dan in Nederland. Maar dat mag de pret niet drukken, als we het niet meer kunnen betalen dan houdt het vanzelf wel op. We gaan nu snel uitzoeken hoe dat zit met voipen en skypen, oftewel bellen via internet. Als dat werkt scheelt het een hoop in de reguliere belkosten. Want we moeten nog wel op de kleintjes blijven letten.

Ik moet zeggen dat het telecombedrijf (Telesur) me weer aangenaam verraste. Ze kwamen vandaag, op de afgesproken dag, en toen ze weg waren was de aansluiting gemaakt. Mooi modempje, we kunnen er wel 4 pc's op aansluiten! Ging het ook maar zo met de EBS...nee, we hebben nog steeds geen 220 volt aansluiting.
Onze computer draait op een kleine transformator, met alle risico's van dien. De hele dag aan laten staan gaat dus niet, hij word dan veel te heet. De pc vertoont ook steeds meer manco's, dus ik vrees dat we binnenkort aan een nieuwe toe zijn. We zijn al voorzichtig aan het rondkijken, maar we worden nog niet wijs uit de aanbiedingen. Alles is in het engels...ondertiteling graag!

Bastiaan heeft zich vanmorgen afgemeld bij de ziekenboeg. Het gaat alweer een stuk beter. Alleen de kindjes snotteren nog, Amber heeft zelfs een fikse keelonsteking te pakken. Tja, op een schooltje pik je van alles op, natuurlijk.

Maar als echte bikkels hebben ze zondag toch meegedaan aan de fietstocht!
Ik had ons al netjes afgemeld die ochtend, met wat spijt, want het zag er allemaal erg vrolijk uit. De opkomst was heel goed, iedereen was gestoken in een wit shirt, cadeautje bij de inschrijving.
Toch jammer om dat te moeten missen, het bleef een beetje knagen.
Maar zowaar: twee uurtjes later leken de Boertjes weer wat opgeknapt te zijn, dus zijn we alsnog op de fiets gesprongen.
Ook met een verkoudheidje onder de leden fietst Bastiaan sneller dan ik, hij nam dus de fiets met het kinderkarretje. We waren op ongeveer driekwart van de route toen we de meute tegenkwamen. Die waren inmiddels op de terugweg. Wij hebben rechtsomkeert gemaakt en zijn op ons gemakje mee teruggefietst.
De laatste kilometers nog even in Hollands tempo (ik zag wat verbaasde gezichten, zo van, hebben ze haast of zo?) en toen waren we er alweer.
Ambertje heeft zelfs nog een prijsje gewonnen, die was de jongste deelnemer. Een pet en een fles siroop! En toen hadden de kleine bikkeltjes het gehad, de koorts kwam in rap tempo weer opzetten. Snel naar huis en de thermometer erin. 39,5 voor allebei! Maar hoe verschillend gingen ze ermee om...het mannetje lag de hele middag als een vaatdoek op bed, het vrouwtje hobbelde rond, babbelde en speelde. Uiteraard kregen ze allebei een zetpilletje. Ik wil best geloven dat het lichaam de herstelklus zelf moet klaren, maar bij 39-plus kan je wel wat hulp gebruiken.

Vandaag zijn de rollen een beetje omgekeerd. Sietse hoest en snottert maar lijkt verder okee, niet benauwd. Wat dat laatste betreft gaat het wonderbaarlijk goed, het vernevelingsapparaat staat ongebruikt in een hoek.
Ambertje zucht onder een fikse keelonsteking. Ja, ook in de tropen kan je een stevige verkoudheid oplopen! Vandaag zijn de kids niet naar school geweest, morgen kijken we het nog even aan.

Vanavond maar liefst vier afspraken aan huis. Ja, zo heb je weinig patiënten, en zo melden ze zich achter elkaar! De vierde kwam niet opdagen, maar de andere drie kwamen ruimschoots op tijd. Patiënten van Meerzorg lijken wat betreft heel anders te zijn dan de doorsnee patiënt uit Paramaribo. In elk geval tot nu toe, de meeste Meerzorgers melden zich vroeg of veel te vroeg bij de 'doc'!
Maar goed, het begint dus een beetje te lopen. Tot vreugde van Bastiaan, die kan weer vaker de fysiopet op. Aan elke patiënt wordt ruimschoots aandacht besteed, ze zijn vaak een uur of langer binnen. En dat terwijl een regulier consult een half uur duurt. Wacht maar, straks willen ze niet anders meer...
Natuurlijk juich ik ook, Bastiaan kan lekker aan de gang en er komt brood op de plank. Aan de andere kant hoop ik niet dat het zo druk wordt dat hij elke avond bezig is. Want wij zijn er natuurlijk ook nog!
Maar zover is het nog lang niet; bovendien is Bas vrij goed in het bewaken van grenzen. Daarom ligt hij nu in bed en ik nog niet...ik ga hem als een speer achterna!