Effe niet

Onze hoofden staan op dit moment niet echt naar feesten. Vanmorgen kregen we bericht dat mijn oom, broertje van mijn vader, is overleden. We wisten wel dat hij niet zo lang meer zou leven, maar het kwam toch sneller dan verwacht.
En de schok is er niet minder om, want stiekem hoop je toch op een wonder.

Gelukkig hebben we hem niet lang geleden nog uitgebreid gesproken. Toen al heel ziek, maar alert en welbespraakt als altijd.
Ik zal me altijd de oom Henk herinneren die familieuitstapjes opfleurde met zijn mondharmonica en met zijn grappige verhalen. Hij en pa waren dan de grote gangmakers. Liedjes, rijmpjes en verhaaltjes die je nergens anders hoorde; ik was er als kind van overtuigd dat ze die zelf hadden verzonnen. Die weekendjes buiten de stad, daar leefden we dagen van tevoren naar toe, een vakantie in het buitenland kon daar niet aan tippen!

Niet de prettigste dagen dus. Maar ook dat hoort bij het leven, hoe ellendig ook.

Het is daardoor dus een raar dagje, er komt niet zoveel uit mijn handen. Op de koop toe heeft Sietse een flinke griep te pakken. Tijd voor een bezoekje aan de doc. Gelukkig constateert hij niet veel meer dan een fikse griep. De benauwdheid is er wel, maar niet heel ernstig. Met wat medicijnen moet hij snel opknappen. De kunst is om ze erin te krijgen, het wordt een ware strijd. Maar het lukt, en verder is het een kwestie van uitzieken.
Het is hier een ware epidemie, Pa ligt ook al een paar dagen plat.

Ik ben toch al wat onrustig, dus als ik vanavond ineens een grote zwarte gedaante op de oprit zie staan, blijf ik er bijna in van schrik. Wat the hell is dat??? fluister ik angstig. De patiënt van Bastiaan die op zijn beurt zit te wachten, blijft wijselijk in zijn boekje turen.
Bibberend doe ik een paar stappen naar voren, ervan overtuigd dat ik elk moment kan worden aangevallen. 'Do you speak english?' roept de zwarte gedaante met twee glimmende ogen. Die een Trinidadiaanse moslimvrouw blijkt te zijn. Op zoek naar een vrouwelijke fysiotherapeut...die is hier niet, helaas.
Ik sta verbaasd te kijken, een volledig gesluierde moslimvrouw is hier een echte bezienswaardigheid. Ik heb er nog geen één gezien sinds ik in Suriname ben, en dat met een moskee aan de overkant en een grote moslimpopulatie in de buurt.

Het blijkt een aardige jonge vrouw te zijn, we babbelen wat en ik geef haar het telefoonnummer van iemand die haar wel met haar klachten kan helpen. Na een half uurtje vertrekt ze. Ik zie haar man in de verte, Sheikh Ali Mustafa Seinpaal heet ie, vertelt ze.
Waarom gaat er een belletje rinkelen? Ik ken die naam...en inderdaad, ik vind hem op internet, hij blijkt een moslimdeskundige uit Nederland te zijn. Hij heeft er in elk geval een aantal jaren gewoond. Vroom moslim, maar zou hij ook radicaal zijn? Ik zet die gedachte resoluut uit mijn hoofd en wandel naar binnen. Maar de eerste schrik is er nog niet uit; als de laatste patiënt van Bastiaan vriendelijk 'goeienavond!' naar binnen roept, spring ik een meter in de lucht van schrik.

Nee, het is niet mijn beste dag vandaag. Ik troost me met de gedachte dat oom Henk in een deuk zou liggen als hij het verhaal had gehoord...