Twee jaar!

Het is alweer twee jaar geleden! Ik zie het nog zo voor me.

Ik lig in Utrecht op de operatietafel, het is vrijdag 18 maart, 1 minuut voor half drie 's middags. Na wat gehaal en getrek (ik zal jullie niet vervelen met de pijnlijke details) komt de kleine ter wereld. Die wordt in een hoekje van de zaal gecontroleerd, Bastiaan rent er meteen achteraan om de navelstreng door te knippen. Ik blijf achter met de anaesthesist en degene die met naald en draad aan de gang gaat.

'Flinke jongedame!' zegt de anaesthesist en kijkt me goedkeurend aan. Zeg dat wel, denk ik bij mezelf, ik ben heel flink geweest, een keizersnee is niet niks.
'En, wat is het geworden?' vraag ik belangstellend, hoewel ik het antwoord al weet. Het kleine ding heeft tijdens de zwangerschap zo hard getrapt dat het wel een jongen moet zijn.
'Een meisje.' zegt de man met zijn gebloemd operatiemutsje en keert zich om.
'Wat zegt u?' Ik heb het niet goed verstaan, komt vast door de ruggeprik.
'Een meisje.'
'Een meisje???'
'Ja, een meisje.' En hij kijkt me aan alsof er iets aan mijn verstand mankeert.
'Oh!' Die flinke jongedame ben ik dus niet...

Nee, de flinke jongedame weegt tien pond en heet Amber. Onder wat donkere sprietjes en boven twee bolle wangen kijken haar amberkleurige ogen me eigenwijs aan, als we elkaar voor het eerst face-to-face zien.

Inmiddels zijn we twee jaar en een continent verder. De donkere sprietjes zijn blonde draadjes geworden, de bolle wangen zijn zo goed als verdwenen. Maar de amberkleurige ogen kunnen nog steeds heel eigenwijs kijken en beloven wat voor de toekomst…

Het is zondag 18 maart, we zijn op Meerzorg en Amber is twee jaar. Net als Sietse viert ze haar tweede verjaardag, haar eerste in Suriname, met een heuse clown. Zijn komst valt eerst niet in goede aarde, ze zet het meteen op een gillen als ze hem ziet. Maar na vijf minuten is dat al over, en hupst ze op de arm van de clown door de tuin. Met dien verstande dat hij niet het huis in mag, dat laat ze me regelmatig weten.

Ook deze keer handelen we geheel tegen de Surinaamse tradities in. We hebben slechts twee hoofdgerechten: pannenkoeken en Santen, een verrukkelijke, rijk gevulde Javaanse soep, geserveerd met rijst. De soep kennen wij sinds kort, die hebben we één keer bij Robbie geproefd en we waren verkocht! Cindy, Robbie’s vriendin, maakt op ons verzoek graag twee grote pannen Santen klaar.
Later hoor ik van een Javaanse buurvrouw dat het eigenlijk een ‘werkgerecht’ is; het werd vroeger klaargemaakt voor vrouwen die op het land hadden gewerkt. Het is bij de meeste gasten niet of nauwelijks bekend, maar de Santen valt zeer in de smaak!
En pannenkoeken doen het altijd goed, ook deze keer. Drie pakken pannenkoekmeel gaan erdoorheen, Brigitte is deze keer de pannenkoekenkok.
Geloof het of niet, ook ik heb in de keuken gestaan: gebakken garnaaltjes als garnering voor toastjes. Erg lekker, wordt mij gemeld. Een goede start, dat belooft wat voor de toekomst! (of niet?)

De sjoelbak, erfstuk van Bastiaans omi, blijkt ook een hele goeie zet, kinderen en volwassenen dagen elkaar uit voor een wedstrijdje.
Maar voor Amber en Sietse is de taart het hoogtepunt. Ze zijn er niet weg te slaan en wachten ongeduldig totdat iedereen is voorzien zodat ze een tweede (en een derde) keer mogen.
Naast de taart zijn ook de snoepzakjes een traditie waar we niet aan ontkomen, dus alle kindjes krijgen er bij vertrek eentje mee.

Op maandag doen we het nog eens dunnetjes over. Brigitte bakt weer pannenkoeken, die gaan samen met de snoepzakjes mee naar school. Amber geniet opnieuw van de belangstelling, Sietse zit er beschermend naast en geniet mee. De rest van de dag is het opruimen, een beetje nasmullen en bijkomen.

Klik op de link hiernaast Amber 2 jaar! of op de foto om het album te bekijken.

Zo, dat hebben we weer gehad. Het volgende feest? Bas roept sinds gisteren iets over een paasdiner. Ik hou het vooralsnog op 11 juni, dan is er hier weer iemand jarig…

Van Amber 2 jaar!