Verder

Natuurlijk weten we het allemaal; als je dierbaren je hebben verlaten moet je verder. Makkelijk is dat niet, maar het helpt wel als je een mooi afscheid hebt.
Suriname komt op dat gebied geen tradities te kort. Elke bevolkingsgroep heeft zo zijn eigen rituelen en gebruiken als het gaat om afscheid nemen van een overledene.
Binnen onze familie vind je een mengelmoes aan gebruiken en tradities, kan ook niet anders, want we zijn een echt multiculti familie...

Oom Henk had al voor zijn overlijden gemeld dat hij gecremeerd wilde worden, dus dat gebeurde ook. Afgelopen woensdag was de officiële rouwvisite, en donderdag dan de crematie. Een mooie ingetogen plechtigheid, met een gedicht van zijn zus, een mooie speech van zijn neef en een toespraak van de directeur van de bank waar hij heeft gewerkt. De katholieke vrouwelijke voorganger deed het ook heel goed.
Twee dagen na de crematie zijn we de as gaan strooien. In de Surinamerivier, op de plek waar hij vaker met mijn vader ging vissen.
Diezelfde avond een Islamitische herdenkingsdienst, want zijn vrouw is Javaanse. De voorganger deed de dienst in een ontspannen sfeer en vrijwel geheel in het Nederlands. Wij konden het allemaal dus prima volgen. Tot mijn verrassing bleek hij mij te kennen: het was een oud-wiskundeleraar!

Bastiaan en ik zijn volstrekt niet religieus, maar toch voelde het heel goed om op deze manier afscheid te nemen. Op meerdere momenten op verschillende manieren herdenken kan prima...daar kunnen ze in de rest van de wereld echt wat van leren.

We werden al snel weer in het dagelijkse leven gegooid. Bastiaans moeder kwam in Suriname aan op de dag van de crematie. Dat was even omschakelen, rennen van een afscheid naar een welkom...
En Amber stond al in de startblokken voor haar verjaardag, daar moest het nog een heleboel voor gebeuren.
Dus terwijl je afscheid neemt moet je alweer verder. Zo is het leven...