Het leven op de plantage

Een bijdrage van Brigitte de Boer

Al bijna twee weken leef ik op de plantage Meerzorg. Wat een leven, wat een bedrijf. Ik krijg enorm respect voor Bastiaan en Saskia die dag in dag uit bezig zijn om alles op rolletjes te laten verlopen. Er is al zo veel gebeurd sinds december 2006. De dozen zijn verdwenen op een paar na, maar dat mag gen naam hebben, De keuken is heel mooi geworden nu er getegeld is. Er hangen gordijnen voor de ramen, het geheel ziet er gezellig uit. De grootste verandering voor mij is dat ik kan douchen met warm water, het is een genot!

Wat nog niet veranderd is, heel regelmatig een stroomstoring en nog steeds geen 220 volt, wat wel heel lastig is. Water is er ruim voldoende, alleen jammer van de kwaliteit, we kunnen het water uit de kraan niet drinken, het water in de stad is wel goed.

‘s Morgens om 6.30 uur begint de dag na soms een onrustige nacht, omdat Ambertje heel veel droomt en dan angstig wakker wordt. Deze dame is een geval apart, maandag was ze ziek, verkouden en een ontstoken oog dus heel slecht geslapen, ze mocht bij papa in bed omdat ze ziek was. De volgende dag bracht ik haar naar bedje, zegt mevrouw eigenwijs, ik ben ziek ik wil in papa bed…..
Je kan haar ook juffertje “zelf doen” noemen, Ze doet zelf haar schoenen aan en uit, eet keurig, enz. enz. Probeer haar niet te helpen als ze zelf doen zegt want je verliest het!!!!!!

Maar goed, in de morgen is het even spits uur, de kids snel in badje, aankleden, eten, rugzakjes klaar maken met drinken en boterhammen, tanden poetsen en dan hup op de fiets met omi naar school. Heerlijk temperatuurtje nog en na 20 minuten fietsen zijn we op school. De Sadiodam is als het regent nog steeds zwaar trappen en bijna onmogelijk om alle kuilen te omzeilen……Onderweg hebben we het druk om alle voorbijgangers goedemorgen te wensen. Soms zie ik niemand maar wordt er toch geroepen.. Op de terugweg koop ik een krantje, bij thuiskomst ga ik ontbijten met mijn krantje.
Dan de never ending story van de was, niet te geloven hoeveel wasjes je hier per dag draait, geen wonder dat dat ding kreunt en steunt, hij maakt overuren in deze familie. Nu het zoveel regent is het zelfs hier een probleem om de was droog te krijgen.
Verder is er genoeg te doen in en rond het huis en voor je het weet is het weer 11.30 uur en spring ik op de fiets om de kindjes weer op te halen. Nu is het onder tussen wel wat warmer geworden, maar altijd is er een stevige wind die maakt dat het aangenaam is. De luchtvochtigheid is van 97 naar 75 % teruggegaan en dat voel je direkt.

We proberen tussen de middag warm te eten, dan zijn de kinderen nog niet zo moe. Bastiaan werkt vooral de avonduren en zo hebben we toch een moment op de dag dat we met z’n allen kunnen eten.
Er zijn nu weer allemaal andere groenten zoals poe net een hele grote komkommer, oker, en heel veel soorten groene bladgroenten met een wat bittere smaak Amsoi, Klaroen, Tayerblad, Uit eigen tuin komen tomaten en aubergine, peper, casave, oker, en natuurlijk bananen. Binnenkort hebben we boontjes en paprika en lemmetjes (limoen) papaya, sinaasappels en kersen en heel misschien druiven en kiwi!!
Natuurlijk zijn er ook bananen, Amber roept altijd, nee geen banaan, maar bakoven (Surinaams-nederlands woord voor bananen).

Ambertje slaapt nog lekker lang ’s middags, Sietse niet meer. Hij kan heel goed spelen maar je moet hem wel in de gaten houden. We hebben heel veel regen gehad en wat is voor een kind nu leuker als met modder spelen, lekker door de plassen rennen. Voor de kinderen is het hier echt een eldorado.

Naar de kapper

Gisteren ben ik met Amber en Sietse op de fiets naar de kapper gegaan. Het is een klein houten “kotje” waar precies 1 stoel staat. Sietse bleef keurig stil zitten en daar gingen al zijn mooie krullen maar nu is het weer een stoere knul. ( klik op de foto om het album te zien)
Ambertje wilde ook op de stoel en haartjes knippen, maar haar blonde krulletjes willen we nog niet missen, mama zou me zien aankomen….. De kapper had zijn haar achter over gekamd, toen Sietse thuis in de spiegel keek zei hij: “Nu heb ik ook staartjes.”

De super dotjes genieten van mijn aanwezigheid en laten dat duidelijk merken, echt roerend hoe ze soms opeens bij je komen voor een knuffel. Amber zegt dan omi gaat lang blijven, en tegen Sietse het is mijn omi en natuurlijk Sietse het is ook mijn omi, nee Pake is van jou, zegt ze dan. We doen veel dingen samen, niets leuker om te mogen helpen met de grote mensen dingen. Sietse is heel erg lief voor Amber en let ook goed op haar.
We geven de plantjes water en vooral de zorg voor de druif en kiwi zijn belangrijk, maar ook de bouqainville staan er prachtig bij.

Morgen gaan Saskia en ik naar het reisbureau waar Ton en ik in december een tourtje naar het binnenland mee hebben gemaakt. We zijn onze bergschoenen vergeten en ze hebben nu beloofd ze in de zaak achter te laten, want de schoenen bleven in de auto en maakten alle reizen mee…..Maar toen we belden zei hij: “ de schoenen zijn niet gestolen hoor, ze staan nu bij mij thuis maar ik zal ze morgen gaan brengen, alleen heeft de hond één schoen opgegeten………..” Saskia zei:” ik wil die schoenen toch zien dus breng ze maar mee” maar ja hij was al weer weg naar het binnenland. Wordt vervolgd.

De klussen die nog op mijn lijst staan: stoeltjes beitsen en de speelgoedkist schuren en beitsen.
4 april krijgen de dotjes paasvakantie dus voor die tijd moet het klaar zijn, met 2 peutertjes in de buurt schiet je niet op. De kindjes uit de buurt weten Saskia ook al te vinden voor hun school opdrachten, ze mogen dan met Saskia samen iets opzoeken op de computer.

Ondanks al deze werkzaamheden heb ik toch nog tijd over om te lezen, het eerste boek is uit. Groetjes van een VAKANTIEGANGER!