Nog steeds een beetje beroemd!

Niet te geloven! Dat we een beetje bekend waren wisten we inmiddels al. Bastiaan werd door verschillende mensen herkend toen hij voor de fysiotherapievereniging op een beurs stond. Er waren zelfs mensen die met hem op de foto wilden! Over de telefoontjes en de leuke mailtjes hebben we het uitvoerig gehad.
Maar dat ik een maand na de uitzending twee keer op een dag op straat word herkend, en nog wel op Meerzorg...om van je fiets te vallen.

Heerlijk fietsweer vanmorgen. Niet te heet, geen regen. De slechte conditie van onze straat neem ik voor lief, de moederfiets doet het ook nog wel goed als ik heel rustig trap.
Als de kindjes zijn afgeleverd, trap ik op mijn dooie gemak terug naar huis. Als een tevreden burgemeester zwaai ik links en rechts naar de Meerzorgers en kijk ik goedkeurend rond. De meeste erven zijn al keurig geharkt, geen grasspriet te bekennen. Ik weet dat Suriname geen beste reputatie heeft op het gebied van milieubeheer, maar met ons buurtje hebben we het toch maar getroffen. De meeste mensen onderhouden hun terrein zorgvuldig.

Op vijf minuten fietsen van huis kom ik voorbij een wandelend echtpaar. Hij een autochtone Nederlander, zij een allochtoon. Als ik hen gepasseerd ben, gebeurt het. 'Hee! Ik heb je op de tv gezien!!!' Het is de vrouw die gilt, en ik val bijna van mijn fiets. Hellep. Ik ben herkend! Dat is voor mij de eerste keer...
Wat volgt is een leuk gesprek. Ze hebben ons in Nederland op de tv gezien en hebben tijdens hun vakantie hier naar ons gezocht. Niet gevonden, tot vandaag dan...op de dag van hun vertrek.
Ik moet met de mevrouw op de foto, ze is helemaal enthousiast. 'Ik laat het ze daar allemaal zien', roept ze. 'En als ik weer op vakantie ben kom ik langs!' Ik word er helemaal verlegen van, wat een aandacht. En dat terwijl ik niet meer heb gedaan dan remigreren...

Hop, snel weer met beide benen op de grond. Maar het wordt me in dat opzicht niet makkelijk gemaakt vandaag. Als ik weer naar school fiets om de kinderen te halen, word ik nageroepen. 'Ben jij van de fysiotherapeut?' Euh, nou...ik roep toch maar ja, zwaai nog eens en fiets verder. Een patiënt van Bas misschien.
Maar als ik met de kindjes aan boord terugfiets, staat de mevrouw mij op straat op te wachten. Ja hoor...'ben jij niet van het programma?' Weer herkend. Weer een leuk gesprek en heel veel vragen over hoe het nu met ons gaat. Ook zij is een vakantieganger uit Nederland.
Het is ongelooflijk hoe het onderwerp remigratie leeft onder een grote groep Surinamers in Nederland. Lang niet iedereen zal de gok kunnen of willen wagen. Maar ze leven wel erg mee en gunnen ons een succes van harte! Dat is voor mij verrassend en ook ontroerend.

Veel mensen hebben de beelden blijkbaar goed in hun hoofd geprent. Want mijn schoonouders zijn al verschillende keren aangesproken door onbekenden. Mijn zus werd ook al op straat herkend, had vervolgens een heel leuk gesprek met een aardige mevrouw.
Familieleden hier zijn gebeld door mensen uit Nederland, ga zo maar door. Er zijn zelfs wat patiënten op die manier bij Bastiaan terechtgekomen.
Ik had het allemaal niet verwacht, maar het maakt het wel stukken makkelijker om met de tegenslagen om te gaan. (enne...ik doe erg mijn best om bescheiden blijven, maar het is wel erg leuk om eventjes bekend te zijn)

Zo, 't is weer mooi geweest! Hop, met beide benen op de vloer, die kan trouwens wel weer een schoonmaakbeurtje gebruiken. Ik ga aan de slag!