Wachten is beloond...

Tja, na alle brommerperikelen eindelijk goed nieuws van het gemotoriseerde front. Gisteren kon ik mijn brommer komen halen. Netjes op naam gezet, keuringsbewijs en verzekering geregeld en een mooie helm erbij. Mooi is die helm zeker, maar passen doet ie niet. Te groot...
Maar goed, de winkelier zei me dat ik maar langs de importeur moest rijden en deze kon omruilen.

Vandaag ging ik dus op pad, met de brom, over de brug. De wind weet je daar aardig te raken maar mijn 4-takt machientje blaast ons zo door de wind tegen de brug omhoog. In de stad is het nog een beetje onwennig met de paar fietspaden die er zijn. Deze zijn van zeer slechte kwaliteit dus niet echt comfortabel rijden. Op de bredere hoofdwegen door de stad is het echter een genot. Hij roetsjt alles voorbij en is erg wendbaar. Mijn afspraak in het revalidatiecentrum haal ik makkelijk op tijd, ondanks twee omleidingen door werkzaamheden. Met de auto was ik zeker te laat gekomen en ernstig bezweet bij de revalidatiearts zijn kantoor binnen gestoven. Nu kwam ik lekker fris binnen en hebben we een goed gesprek gehad over samenwerkingsmogelijkheden voor mijn activiteiten in het binnenland. Deze dokter houdt van meedenken en heeft interessante gedachten over de toekomst van mijn project!

Na mijn gesprek sprong ik weer op mijn Yamamoto en was het volgende station de importeur. Hier kreeg ik door twee verschillende medewerkers te horen dat dit toch echt de standaard helmen waren die ze bij die bromfiets kregen van de fabrikant. Mijn uitleg dat deze veel te groot was snapten ze wel en ik kon een andere kopen met 25% korting.
Nou die grappen gaan niet op voor deze Bakra, dus ik zat een kwartier later op kantoor bij de baas. Deze wilde me precies hetzelfde verhaal voorhouden maar dat had ik wel gehoord, ik kwam voor de oplossing meldde ik hem. Nou, dat was hij niet zo gewend.
Maar toen hij door had dat ik niet van plan was zonder een goede helm weg te gaan heeft hij een passende helm voor me laten zoeken. Ik heb nu dus een prachtig vliegeniersmodel waarmee ik dan ook letterlijk over de wegen vlieg. Ik heb moeite me te houden aan de instructies om de eerste duizend kilometer niet harder dan 40 km/u te rijden. Die machine trekt zo soepeltjes op dat ik voordat ik in zijn vierde versnelling zit al op ruim 40 km/u zit. Maar goed, ik hou me nog in, want dat schijnt echt beter voor die motor te zijn en ik moet nog wennen aan mijn nieuwe rol in het hectische verkeer van Paramaribo.

Vandaag zal ik mijn nieuwe stagiaire, Lineke, ophalen om in de praktijk mee te laten lopen. Ze komt voor ruim drie maanden en gaat haar tweede praktijkstage in mijn praktijk meedraaien. Gelukkig neemt het klantenaanbod de laatste weken wat toe zodat er voor haar als het goed is wel het een en ander valt te leren. Daarnaast zal ze mee gaan werken aan de uitvoering van het diabetes lifestyleprogramma Diabeter waaraan de twee afstudeerstudenten gewerkt hebben.

Zaterdag hebben we behalve de verdaagde fitheidscreeningsdag ook nog twee lezingen voor geïnteresseerden over diabetes en beweging. De donderdag erop doen we dat nog eens dunnetjes over op de opleiding voor diabetes verpleegkundigen, al zal het verhaal daar iets meer de diepte in kunnen gaan.
Voor mijn aanstaande collega’s Jos & Elize is het zo’n beetje de finale van hun afstudeeropdracht, maar ik weet nu al dat ze in die finale gaan scoren want ze hebben zich heel goed voorbereid.
Voor de lezing van a.s. zaterdag hebben we nog wat promotieartikelen voor de kranten geschreven. De Ware Tijd, de grootste krant van Suriname, heeft al toegezegd a.s. vrijdag in hun gezondheidskatern aandacht aan het programma en de lezing te besteden. Hopelijk wordt in de andere twee kranten ook mijn persbericht geplaatst zodat we zaterdag volle bak hebben.
We zullen op Petrus een beroep doen om dit weekend de straten niet in rivieren te veranderen, want een screeningsdag én twee lezingen moeten cancelen zou een beetje te veel van het goede zijn!