Voor het eerst in 11 jaar heb ik de dodenherdenking op 4 mei gemist. Dat realiseer ik me pas als ik vanmiddag de kransen zie bij het oorlogsmonument op het onafhankelijkheidsplein.
Behalve die kransen leeft bevrijdingsdag blijkbaar niet erg hier. Geen grote feesten, hooguit wat activiteiten vanuit de ambassade. Maar dat weet ik niet zeker, want in de spannende aanloop naar vandaag is al het andere in de wereld aan mijn aandacht ontsnapt.
Onze eerste gedachte bij het opstaan vanochtend is een Hollandse: hoe is het weer??? Grijs en grauw, de wolken lijken klaar om weer flinke buien te lozen. Ik bibber, want dat is ook voorspeld...veel regen!
En met drie grote activiteiten op één dag moet je dat echt niet hebben. De fitheids screening en twee lezingen dreigen anders in het water te vallen.
Maar wat we vrezen, gebeurt niet. Op een pietluttig buitje na blijft het droog, en zelfs de zon laat zich regelmatig zien.
Gelukkig konden we gisteravond de auto van mijn vader lenen. Bas gaat er 's ochtends op tijd mee de deur uit. Ik blijf nog even thuis met de kids, die kunnen een beetje uitslapen en spelen. Intussen doe ik nog snel wat klusjes, het waterhuisje moet bijvoorbeeld weer worden leeggehoosd. Hij staat weer vol water...
Uiteraard doe ik het hozen niet zelf, de dompelpomp regelt het klusje in een uurtje of twee.
Daarna als een speer naar de praktijk, waar Bastiaan al druk bezig is met de deelnemers aan de fitheids screening.
Behalve wat foto's maken hoef ik niets te doen. Jos en Elize zijn erbij, die doen het voor de tweede keer. Ook Lineke valt met haar neus in de boter, het is haar eerste stageweek. Het is leuk om ze zo enthousiast bezig te zien! Foto's volgen morgen.
Ik hou me dus bezig met de kindjes, we doen boodschappen en gaan heerlijk wandelen aan de waterkant. Ik vermaak me met hun enthousiasme. Hele verhalen over de Surinamerivier, waar ze absoluut niet in willen zwemmen, want 'het is vies'. Het water ziet er op deze plek inderdaad niet erg schoon uit, maar dat is logisch. Modder aangevoerd vanuit de Amazone...maar dat leren ze straks wel op school. De Surinaamse vlaggen her en der stimuleren Amber meteen tot het zingen van het volkslied, tot groot vermaak van andere wandelaars.
Boodschappen doen is iets minder vermakelijk. De kids gaan alle kanten op en hebben het grootste plezier in verstoppertje spelen tussen de schappen. Snoepgoed is reuze interessant, vooral de kauwgum (wie zet er nou een doos met kauwgumpjes op ooghoogte van kleine kinderen? Grrrr) .
Het is erg peper, waarschuw ik. Hoera, het werkt! Ze laten het los alsof ze hun vingers eraan hebben gebrand. Hahaha...
Het verslag van de rest van de dag laat ik over aan Bastiaan, ook omdat ik er zelf nauwelijks bij ben geweest. Op dit moment is lezing nummer twee aan de gang. Er staan wel tien auto's voor de deur, goede opkomst dus! Ik ben erg benieuwd naar de verhalen.
Vijf mei is een typisch Nederlandse feestdag, maar ook voor ons in Suriname heeft de dag vandaag een Hollands tintje. Maar dan op een hele andere manier.
Henk, de vriend van Elize belt, halverwege de dag op. Twee fietsen zijn gestolen! En laten dat nou net onze fietsen zijn...slik.
De studenten hadden eerst voor een prikje nieuwe fietsen gekocht, van Chineze makelij, die gaven het vrij snel op.
Wij hadden nog gelukkig de degelijke Hollandse fietsen van Ton en Brigitte staan...Ze konden dus weer lekker fietsen, tot vandaag dan. De fietsen zijn bij hen thuis gepikt, het fijne weet ik er nog niet van. Hopelijk kunnen we via de verzekering het leed een beetje verzachten.
Als Meerzorgers zijn wij dat natuurlijk helemaal niet gewend. Sietse's fietsje slaapt weleens buiten, onze fietsen laten we overdag vaker een uurtje staan. Nooit wat mee gebeurd.
Zo ben je er twee kwijt, zo krijg je er eentje terug!
Sietse is de geluksvogel, die krijgt vanavond zomaar een prachtige fiets, voor niks. Van een oom die een neefje heeft dat naar Nederland ging en de fiets niet meer nodig had. Zoiets. De fiets is nog een ietsje te groot, maar dat geeft niet. 'Mama, nu heb ik twee fietsen!'
Nu de twee andere nog...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Jammer dat ook dat Nederlandse tintje heeft toegeslagen, oef onze prima fietsen, ik bedenk me dat we er geen adres in hebben laten graveren, kennen ze dat eigenlijk wel? Wat doet de politie? Want vind de fietsen maar eens terug, maar Bastiaan heeft al eerder een gestolen fiets opgeduikeld...... Ik vraag me ook af hebben we de aankoop bon nog want hoe bewijs je nu dat het jouw fiets is.....
Verder wachten we met spanning op het verslag van Bastiaan.
liefs van ons beiden.
Een reactie posten