Afspraak is (niet altijd) afspraak

Tja, ze noemen het ook wel Surinaamse tijd. Ik kende het Brabants kwartiertje al wel, de neiging om net even wat later aan te komen dan was afgesproken. De jaren dat ik in Brabant woonde was dat vrijwel gemeengoed. Maar sommige Surinamers slaan werkelijk alles. Ik kan me er eerlijk gezegd aan dood ergeren en ben dan natuurlijk een absoluut stereotype Bakra. Maar ik weet ook uit verschillende bronnen dat het de grootste frustratie van veel Surinamers is. En logisch, je spreekt iets af, je houdt hier rekening mee en vervolgens zie je jezelf wachten en wachten en je kan blijven wachten. 5 minuten wachten is niets in Suriname. De meeste mensen vinden een kwartiertje te laat niet meer dan normaal en dus ben je dan op tijd. Maar mensen die nooit meer komen, of na een aantal dagen, of weken, of soms zelfs maanden, tja, dat gebeurt hier heel frequent. Mijn schoonvader ergert zich hier net als ik dood aan, en geeft aan met deze mensen geen zaken meer te doen. Ik zou die mening graag delen maar wordt dan geconfronteerd met het feit dat ik al te ver met iemand onderweg ben, een nieuw persoon geen haar beter is, of dat er werkelijk geen ander is en je dus afhankelijk bent van die grappenmakers. Zo ook de EBS, het nationale energiebedrijf. Eerder meldde ik al over een gepeperde brief naar de directeur, nadat alle andere kanalen opgedroogd leken te zijn. Natuurlijk heb ik nu na een week nog niets van de goede man vernomen en ga ik kijken of ik hem te spreken kan krijgen. Dit zal waarschijnlijk niet meevallen want iemand die zo’n beroerde organisatie leidt, heeft heel wat mensen tegen zich gekeerd en zal zich goed laten beschermen tegen mensen die hun gelijk komen halen. Maar goed, ik zal me daar zeker niet door af laten schrikken en die mensen op hun fatsoen aanspreken!

De blikslager, met wie ik deze week een afspraak had, wist me te vertellen dat hij ’s morgens voor 9 uur bij me wilde zijn om een laatste klusje van een grotere opdracht af te maken. Hij was er om 12 uur nog niet dus ik ben maar eens langs gereden. “We hadden een afspraak he? Hoe laat ook alweer? Ik ga het waarschijnlijk niet redden…” Dat waren z’n woorden toen hij mij het erf op zag komen. Toen ik hem uitlegde dat hij die ochtend zou komen legde hij me uit dat ik als Bakra die Surinaamse tijd niet begreep. Ik wees hem op het feit dat ik er voor thuis ben gebleven en hij zich met die opmerking wel heel onprofessioneel opstelt. Hij beloofde me een dag later tussen 4 en 5 uur ‘s middags langs te komen. Dat werd uiteindelijk 7 uur, dan is het hier dus al donker. Hij heeft zijn mannen in het donker dus de trap op gestuurd om de klus te klaren en probeerde me nog van alles aan te smeren. Tot mijn grote verbazing wilde hij me ook nog materiaalkosten in rekening brengen. Ik heb hem uitgelegd dat dit in zijn offerte zat die ook al keurig netjes betaald was, en dat ik voor dat soort sneaky fratsen niet open sta. Duidelijk teleurgesteld droop hij af, ik hoefde niet te betalen want we moesten vrienden blijven. Nou sorry hoor, die vrienden zoek ik zelf wel uit en niet in de categorie losers zoals dit soort mensen.
Ik was woest toen hij weg was, en hij moet nog voor een allerlaatste dingetje maandag terug komen, om 5 uur, je raadt al waar ik me op in stel.

Erg veel tijd om boos te zijn had ik niet, want we hadden die avond twee feestjes af te werken. Op het moment dat we weg wilden gaan kwam een bevriende monteur langs die even de carburateur van de zitmaaier kwam ophalen. Dat hij dit al een week eerder zou doen laat ik even buiten beschouwing en dat hij van tevoren zou bellen is ook maar een detail. Vervolgens kwamen wij dus op Surinaamse tijd bij onze eerste feestafspraak…

Gelukkig zijn er ook uitzonderingen. Albert, onze waterleidinginstallateur is zo’n heerlijk professioneel persoon. Een vriendelijke, kundige jongen, die er altijd op de afgesproken tijd is. Hij is zeer helder in zijn communicatie en na een kwartiertje zijn alle werkzaamheden opgenomen, heeft hij een materiaallijst gemaakt en is de afspraak voor vrijdag a.s. gemaakt. En hij zal er zijn, daar heb ik alle vertrouwen in. En ik moet niet jokken, Paul, de tegelzetter die de vloer in de praktijk op een zeer nette en vlotte manier heeft gelegd, is ook een man van de afspraak. Ze bestaan dus wel.

Dan moeten we natuurlijk nog iets vertellen over meneer Pee. Nadat hij de laatste drie afspraken niet was nagekomen (snotneus, verkouden, nog een beetje een snotneus etc.) heb ik hem toch wel dringend op zijn verantwoordelijkheden aangesproken, en gemeld dat wij vanaf april op een keuken wachten in ieder geval niet normaal vinden! En zowaar, daar was hij. Niet om zijn werk, zoals beloofd, af te maken, maar hij kwam met een deurtje en een lade voor onder het fornuis. Met zijn altijd aanwezige vriendelijkheid probeerde hij er weer een mooie zwier aan te geven. Ik denk dat onze houding duidelijk genoeg was, om te melden dat we met dit soort zoethoudertjes geen genoegen meer nemen. Meneer zegt nu woensdag te komen om alles af te maken, of donderdag. Tja, met meneer Pee blijft het spannend.