Zo kan het ook

De ergernis over de afsprakendrama's is alweer gezakt, hoor...die zal vast nog wel regelmatig weer oplaaien, maar niet getreurd. Het hoeft allemaal niet te komen aanwaaien, voor zo'n heerlijke plek onder de zon moet je wat overhebben.

We hebben gepuzzeld, gerekend, gepuzzeld en weer gerekend, al onze buidels binnenstebuiten gekeerd en zowaar, we gaan het redden! De bestrating rond het huis komt er, en waarschijnlijk al heel snel.
Het was weer schitterend, de onderhandelingen tussen Bastiaan en meneer Tee, zeker niet de verwarren met meneer Pee!
Meneer Tee, een jonge vent nog, is een man van zijn woord. Opmeten, offerte langsbrengen, het gebeurt allemaal keurig op tijd. Maar nu moest er nog worden gebabbeld over de prijs, want daar kon best wat af, dachten (en hoopten) wij…
Na een eerste gesprek hierover aan de telefoon besluit meneer Tee langs te komen om er face-to-face over te praten. Natuurlijk weer keurig conform afspraak. Ik zit er voor de beleefdheid bij, laat het onderhandelen graag over aan de grootmeester!
In eerste instantie lijkt het moeilijk te worden. De hoge kosten hebben namelijk voor een deel te maken met het transport van het werkmateriaal. Meerzorg ligt buiten Paramaribo, de brug over, om die reden alleen zijn de transportkosten gigantisch.
Het rekenmachientje vliegt over en weer, er wordt gerekend en gepeinsd.
Het is weer een prachtig gezicht, de heren kijken ernstig, willen heel graag zaken met elkaar doen, maar komen ze eruit? Inwendig gier ik van het lachen, het is dan ook een beetje toneel wat er wordt gespeeld. Maar wel spannend toneel, want het gaat om onze centjes…
Na een uurtje zijn we een stuk dichter bij elkaar gekomen, maar is het rekenwerk ook wat moeilijker geworden. Meneer Tee neemt zijn huiswerk mee en belooft ons dezelfde avond te bellen.
En ja hoor, al snel gaat de telefoon: en we zijn eruit! Bastiaan heeft er weer het uiterste aan korting uit gepeuterd, ik snap echt niet hoe hij dat doet.

Vandaag het voorschot betaald, meneer Tee gaat meteen aan de slag met de bestelling van de stenen. Het worden hele eenvoudige grijze stenen in vlindervorm, de gekleurde varianten liggen echt ver buiten ons budget. Maar dat geeft niet, wij zijn hartstikke blij! Uiterlijk maandag gaan ze aan de gang, en dan kan het binnen 4 a 5 dagen klaar zijn. Kijk, zo kan het ook...

Volgende week ga ik dan eindelijk starten met de moestuin. Ik had al geprobeerd een beetje om te spitten, maar de klei is zo hard geworden door de droogte dat er geen doorkomen aan is. We hebben iemand gevonden met een ploegje die ons even op weg komt helpen. Dan als een speer op zoek naar plantmateriaal, leuk hoor! En natuurlijk de zaadjes uit Nederland uitproberen. Winterworteltjes onder de tropenzon, dat spreekt me wel aan.

Nog meer goed nieuws: Bastiaan heeft de toestemming van het ministerie van volksgezondheid op zak! Hij mag nu officieel het beroep van fysiotherapeut uitoefenen. Een keurige verklaring van het ministerie en een aantekening achterop zijn diploma met, hoe kan het ook anders, stempels! Nu nog afspraken maken met verzekeraars en de verbouwing van de praktijk afronden. Dat laatste wordt nu in de hoogste versnelling gegooid, Bastiaan staat te trappelen om aan de gang te gaan.

Met de watervoorziening gaat het op dit moment wat minder. Na de vlotte reparatie van de leidingen vorige maand (er waren wortels in gegroeid) ging het een hele tijd goed. Het water druppelde vrolijk binnen, onze watertanks waren goed gevuld. De wasjes werden regelmatig gedraaid, natuurlijk niet zonder de voorraad te controleren.
En toch ging het mis…door de drukte twee dagen niet opgelet, vijf wasjes gedraaid en toen liep de hydrofoor (waterpomp) vast. De tanks waren leeg…
Gelukkig was de tank met regenwater nog goed gevuld, maar we moesten wel meteen op rantsoen. Wasjes bij pa en ma in de stad, voorlopig geen zwembadje voor de kids. Er bleken ook nog twee lekkages in de hoofdleiding op straat te zitten, dus Bastiaan hing maandag meteen aan de telefoon met meneer Pengel, de waterchef.
En ja hoor, zijn mannen kwamen dezelfde dag. Tot mijn grote verbazing en vreugde!
Een groep vrolijke kerels, die in de brandende zon meteen met de schop aan de gang gaan, en altijd wel te vinden zijn voor een lolletje. Daar kom ik al snel achter als ik het verhaal vertel van de lekkage. Eerst vertellen ze met bloedserieuze gezichten dat ik voor alle kosten van de reparatie moet opdraaien. Geintje…
Als ik opmerk dat ik blij bent dat meneer Pengel hen zo snel heeft gestuurd, valt er een stilte. ‘Wie is Pengel?’ vraagt een van de mannen nors. Oeps…
’De baas, toch?’ merk ik voorzichtig op. Ja, zegt ie. En vervolgens bestookt hij me met vragen over de goede man. Of ik hem ken. Of ik ooit heb gesproken of gezien. Ik snap er niets van, totdat een andere man met een grote grijns op zijn gezicht wijst naar de vragensteller. Juist ja, het is meneer Pengel himself…na tien minuten zijn we uitgelachen en wordt er stevig doorgewerkt.
Helaas zonder succes voor ons, ook na de reparatie hebben we geen leidingwater. Waarschijnlijk een verstopping in de leiding die naar binnen loopt. De Pengelboys beloven deze week terug te komen om de leidingen door te spoelen. We kijken met smart naar hen uit!