Over

Wat een heerlijk groot huis!!! Ja, na twee maanden logeren in het guesthouse is het op zondag 26 november eindelijk zover. We hebben allemaal als paarden gewerkt om het huis bewoonbaar te maken. Klaar zijn we op zondag nog niet, bij lange na niet, maar aan de basisvoorwaarden is voldaan. De kinderkamers zijn klaar, een deel van de lampen is aangesloten en we kunnen douchen.
De kinderen zijn er goed op voorbereid, hebben al regelmatig in hun kamers gespeeld en geoefend met het middagslaapje.

En nu is het alweer donderdagavond…onze vijfde avond in ons nieuwe huis. Ik zit in mijn kantoortje, het ziet er nog steeds uit als een pakhuis. Een stuk of dertig dozen staan er zeker nog.
Maar verder zijn we zo goed als uitgepakt en al aardig gewend aan het nieuwe stekje! Langzaamaan verandert het huis van een werkpunt in een rustpunt. Hoewel, dat is niet helemaal waar en zal ook nooit helemaal waar worden.
Want je veegt en dweilt je dagelijks een ongeluk…eigen schuld, hahaha!

De woonkamer ziet er al heel gezellig uit. Over ons absolute pronkstuk hadden we nog niks gemeld, maar hij is de absolute blikvanger: de Pee-tafel!!! (foto’s volgen)
Het is de mooiste tafel die we ooit hebben gehad, daar zijn Bastiaan en ik het over eens. Robuust en massief, een prachtige bank erbij, hij is in één woord prachtig. Gemiddeld gaat er vijf keer per dag een doekje overheen, want hij moet natuurlijk wel mooi blijven! Hij is zo mooi dat je bijna het leed eromheen zou vergeten. Bijna…want helaas, de keuken is nog steeds niet af.
Meneer Pee is erg tevreden over de mooie tafel (terecht), maar vindt blijkbaar dat we nu wel weer even mogen wachten op de rest. Het juiste aanrechtblad is nog niet binnen, als dat er is wordt alles meteen afgemaakt, we horen het wel, meldt hij vrolijk. Ik kijk het een weekje aan, maar als ik onder het niet afgemaakte barblad (zit los op de kasten, dus alle ongedierte kan de kasten inkruipen) een bijennest tegenkom ben ik het ineens zat. Het kost me slechts 1 telefoontje om erachter te komen wanneer wanneer de leverancier het aanrechtblad bij Pee aflevert. Daarna wachten we nog drie dagen. Geen teken van leven van meneer Pee.
Tijd om wat hardere actie te ondernemen, dus. Ik maak een lijst met werkzaamheden die hij nog moet doen en bel hem op.
Uiteindelijk ben ik toch nog beleefder dan ik me heb voorgenomen, maar Pee krijgt wel een ultimatum. Onder druk belooft hij aanstaande dinsdag te komen om het werk af te maken. Maar dat is dan ook de laatste afspraak. Komt u niet, dan doen we geen zaken meer, meneer Pee. U heeft me toch begrepen? Natuurlijk, natuurlijk, roept Pee. Maar of hij beseft dat het ons nu menens is? En dat hij naar de rest van zijn geld kan fluiten als hij niet verschijnt en de klus afmaakt? De tijd zal het leren…

Met het mooie nieuwe gasfornuis klikt het meteen. Sinds eergisteren doet hij het (met dank aan Ton) en ik heb al twee keer gekookt. Spaghetti en pompoen...
Het gebeurt nooit dat ik mijn eigen kookkunsten prijs, maar deze twee gerechten waren uitzonderlijk goed gelukt! Dat belooft wat voor de komende tijd...