Ons leven staat dezer dagen in het teken van de klok. Niet vanwege de vier mooie klokken waarvoor we een leuke plek moeten vinden. Nee, het is een race tegen de tijd…

Bastiaans praktijk gaat zaterdag om vijf uur officieel open. Ik denk dat om half vijf het laatste bezempje erdoorheen gaat en het laatste schroefje er nog snel in wordt gedraaid. Het leek allemaal op schema te zijn, maar er moet nog zoveel gebeuren…
Het zijn vooral de onvoorziene kleine en grote zaken die voor wat oponthoud zorgen, dat zul je altijd zien.
Bastiaan en zijn ouders werken zich samen met rechterhand Robbie een ongeluk. Het moet af!!! Spinningfietsen worden in rap tempo in elkaar gezet, kastjes gemonteerd en ingericht, de ruimtes worden van onder tot boven schoongemaakt (om bij het geringste boorklusje weer vuil te worden), schilderijen moeten hangen, noem maar op. Mijn ouders houden zich bezig met de buitenkant, want ook de entree moet er goed uitzien…
De pech is dat een trip van Bastiaan naar het binnenland erdoorheen komt fietsen. Donderdag en vrijdag kan hij dus niet meeklussen. Maar dat kan niet anders, dat heeft te maken met het revalidatieproject en staat op de agenda van de filmploeg.
Jawel, ze komen er weer aan, onze eigen papperatsjes! Ik moet even wennen aan het idee dat we straks weer even BN’ers zijn.
Ik besluit daarom woensdagochtend niet mee te gaan naar de stad om te klussen. Snel wat administratie doen, onze slaapkamer en het kantoortje nog wat opruimen, want de filmploeg arriveert woensdagavond. Ze gaan weliswaar donderdag meteen naar het binnenland met Bastiaan, maar je weet het nooit. Stel je voor dat ze donderdag eerst thuis langskomen…
Die woensdagochtend kruip ik dus eerst achter de computer. Ik word meteen al gestoord door onze voorman, die lekkages komt bekijken. Hij vindt ze niet (?) en belooft terug te komen als het regent. Even later hoor ik inderdaad weer geroep.
Maar dat is niet onze voorman…ze staan er, met een brede smile, onze papperatsjes! Van schrik ga ik bijna van mijn stokje. Ze zijn een dag te vroeg!!!
Uiteindelijk blijkt dat een communicatiestoornis, zoals dat heet. Als de eerste schrik overgewaaid is gaan zij weer enthousiast aan de slag. Maar de schrik zit mij nog even in de benen. Daar stond ik dan, in mijn luchtige hobbezakjurkje, niet opgemaakt (doe ik nooit, maar het gaat om het idee), haar niet gedaan, je kent dat wel.
De verrassing wordt voortgezet, want ook Bastiaan valt bijna van zijn stoel als de filmploeg later bij de praktijk binnenvalt. Maar goed, als BN’er moet je daarmee kunnen omgaan.

We zijn alweer een dag verder, het is donderdag. De ploeg is vanmorgen met Bastiaan vertrokken naar het binnenland. Ze komen morgen terug. Geweldig voor hen, maar voor mezelf vind ik het wel een beetje sneu. Ik kan niet mee, het is voor Bas zijn werk. Ik denk dat het vliegtuigje ook niet voldoende capaciteit heeft. Bovendien zijn we vandaag één jaar getrouwd. Met de handschoen, dus…maar goed, we hebben afgesproken dat er nog minimaal 49 van deze dagen komen. Die zullen we op gepaste wijze vieren!

Eh...het huis is wel heel erg groot als je er alleen in rondloopt, zeg…en de buren lijken ineens wel heel ver weg.
Bang, wie ik? Nee hoor…maar ik denk dat ik toch maar het nachtlampje aanlaat. En dat griezelboek van Mo Hayder laten we maar dicht vanavond.