Kerstdiner in Suriname

Kerst 2006

’t is allemaal alweer opgeruimd en weggezet, alleen de drie tafels staan er nog. Ons eerste kerstdiner op Meerzorg is achter de rug! (zie foto-album hierboven)
‘Wat doe je met kerst?’ vroeg mijn moeder een week of drie geleden. En zo ging het balletje rollen, met het bekende sneeuwbaleffect.
Het wordt tweede kerstdag, daar waren we het snel over eens. Maar hoe verder?
Kerstlunch (dat is hier altijd een warme hap), kerstdiner, kerstlunch, toch maar weer kerstdiner, wie nodigen we uit, wat gaan we eten? Met dat laatste heb ik me uiteraard niet bemoeid. Niet uit gemakzucht, maar omdat ik er heilig van overtuigd ben dat je mensen datgene moet laten doen waar ze goed in zijn.
Dus zorgden Bastiaan, Ma, Pa en een tante voor het eten. Ik had bedacht dat ik me maar eens bezig moest houden met de logistiek (lees: tafel dekken). Geen makkelijke klus, want volgens de eerste berichten waren we met zestien man.

Op tweede kerstdag begint het al vroeg. Met wat passen en meten krijg ik de tafels zodanig opgesteld, dat we met zestien man comfortabel kunnen zitten. Alle kerstdiners van de afgelopen jaren bij zus Peggy-Ann komen me nu goed van pas! Zij maakte er altijd een prachtig gedekte tafel van, ik graaf het een en ander uit mijn geheugen op en aap het gewoon na. Supercreatief ben ik niet, maar na een uurtje of twee schikken staat er toch een dinertafel die gezien mag worden!
Een telefoontje naar mijn moeder zorgt meteen voor stress: we zijn met niet zestien, maar met zeventien mensen! Lekker, hoor.
Ik laat het maar even zo, er zijn aan het hoofd van de tafel nog wat opschuifmogelijkheden. Eerst maar eens zien of nummer zeventien ook inderdaad komt.

De meeste stress geeft nog het huis. ‘Als ze er zijn kan je iedereen meteen een rondleiding geven’, zegt mijn moeder doodleuk. Rondleiding? O hemel…we zijn wel flink opgeschoten maar nog lang niet klaar! Dat wordt dus weer hollen en vliegen. Leuk, zo’n groot huis, maar niet als je gasten verwacht! Weleens geprobeerd achttien ramen in een uurtje te zemen? Ik overweeg het even, maar streep het later resoluut van de lange kluslijst. Bastiaan en ik verdelen 400 vierkante meter tegeloppervlak onder ons tweetjes en gaan de slag. Vegen, dweilen en stofzuigen.

Hoeveel tijd hebben we nog? Uiterlijk vijf uur komen de gasten, had Ma gezegd. O, denk ik, Surinaamse tijd natuurlijk, dus we hebben nog even. Om kwart over vier haal ik voor de laatste keer de stofzuiger door mijn kamer. Bas zijn geschreeuw komt er bovenuit.
‘Ze zijn er!’ Wie? Wie???
De eerste gasten! O hemel, en ik sta nog in mijn klushempie…
Binnen tien minuten zijn ze er allemaal. Wat is er met die relaxte Surinaamse tijd gebeurd??? Ik laat de stofzuiger liggen waar ie ligt en sjees de douche in. Ik ben de douche nog niet uit of ik ben weer nat, maar dan van het zweet. En dan besef ik ineens dat ik thuis ben. En dit is een gezellig kerstdiner. Why worry? Ik spring nog een keer onder de douche. En daarna loopt het allemaal op rolletjes. Natuurlijk, ons kantoortje is nog steeds een pakhuis. So what? Ik zit er niet meer mee, en de gasten blijkbaar ook niet, die vinden het een heel mooi huis.

De avond is heel gezellig. Tussen de vijf gangen door wordt gebabbeld en rondgewandeld. Het eten is heerlijk! Soep, cassavesalade en stokbrood, zoetzure vis, rollade, gemengde groentes, ijsbergsla, gele en witte rijst, ijs met fruit en slagroom. De magen zijn aan het einde van het diner zo goed gevuld dat de vijfde gang (cake) er niet meer in kan. Maar de doggybags zijn hier traditie. De vijfde gang en wat restantjes van de andere hapjes worden verdeeld onder de gasten. En om een uurtje of tien is het weer voorbij. Zelfs het opruimen valt mee, we hebben hulp ( en de vaatwasser doet de rest).
De kindjes zijn op zo’n avond natuurlijk weer voorbeeldig, ze hebben zich prima vermaakt! Gezongen, gegeten en gespeeld.
Volgend jaar weer? Wat mij betreft wel!