Zo luidt het spreekwoord ten minste. Al maakt het gezochte materiaal soms wel een aparte route… Omdat ik drukdoende ben de praktijkplannen om te zetten in concrete projecten ben ik bezig allerlei uitzoekwerk te doen.De ervaring van acht jaar werk waarvan zes jaar groepen draaien in Maarssenbroek moet vertaald worden naar Surinaamse maatstaven. Dus hier en daar een culturele aanpassing, wat praktische aanpassingen m.b.t. de beschikbare ruimte en apparatuur en zeker niet onbelangrijk ook de aanpassing naar de financiele mogelijkheden van de gemiddelde Surinamer. Heb je in Nederland riante zorgverzekeraars (ja vanuit hier bekeken is dat zéér riant), hier moet je het doen met geringe vergoedingen en beperkte mogelijkheden als het om bijbetalen gaat. Dat wil zeggen dat bepaalde plannen dus ook op frequentie en prijs aangepast zullen worden. Maar goed, dat is logisch, Suriname is nu eenmaal geen Nederland dus dat noemen we pragmatisch integreren!
Nu was ik al eventjes op zoek naar wat studiemateriaal m.b.t . de diabetesgroepen en dat kon ik toch nergens vinden. Ik had alle dozen die als praktijkmateriaal gelabeld waren al uitgepakt en helaas niets gevonden. Gelukkig kon ik met wat digitale informatie (wie bewaart die heeft wat…) en de parate kennis aardig uit de voeten maar voor de uitwerking van bepaalde details mistte ik afgelopen week toch echt mijn naslagwerken. Sas nog eens gevraagd of ze met enthousiast opruimen het niet per ongeluk op een speciale plaats had neergezet, maar helaas, ook zij had het niet gehad.
Tot vandaag, de kinderen deden hun middagdutje, het werk van de praktijk werd aan de kant geschoven voor een heuse 1e kerstdag schoonmaakactie (morgen het huis vol gasten) en daar ging de telefoon. Ik herkende de stem van een oud-patiënt van me uit Holland, hij was al in de buurt en wilde even iets af komen geven. Ik legde hem uit hoe te rijden en twee tellen later stond hij met zijn hele familie op de stoep. Hij was om een spijtige reden (een overleden familielid) met spoed naar Suriname gekomen maar had van de collega’s in Maarssenbroek nog wat meegehad. Jawel, mijn gewaardeerde collega Fred had mijn diabetes studiemateriaal geleend en dit was nog bij hem achtergebleven. Dit was natuurlijk een uitgelezen kans om deze lectuur in Suriname te krijgen dus Fred spoedde zich nog naar huis om dit bij hem af te geven. En dan drie dagen later, nog wel op eerste kerstdag, kreeg ik een heus kerstcadeautje! En om het gemis om mij in Maarssen een beetje te verzachten, heeft Fred zijn net geboren zoontje maar Bas genoemd. Dus als ze het nu over Bas hebben wordt er niet meer over mij gesproken…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten