ps. Hoe meneer Pee goodwill terugwon

Ja, het verhaal van meneer Pee had nog een staartje...
In principe was de keuken klaar, dus wij moesten het restantbedrag gaan betalen. En gaan onderhandelen over de prijs van de tafel, want daar had Pee nog geen bedrag voor genoemd.

We maken een afspraak met hem om er langs te gaan. En vergeten in de drukte van twee snipverkouden kinderen prompt dat we er heen moeten...
Drie dagen later hangt Pee aan de telefoon! Oeps, sorry, vergeten...het was echt per ongeluk, maar veel spijt hebben we ook niet van dit onbedoelde koekje van eigen deeg. Zijn telefoontje komt bovendien goed uit, want we hebben nog twee probleempjes. Er zit geen waterkering op het kunstgranieten aanrechtblad, dus alle water loopt ervan af. Of hij daar wat op weet? Geen probleem!
Ik kom morgen, belooft meneer Pee. Ik twijfel daar geen moment aan. En hij komt ook. Het probleem van de waterkering lost hij uiteindelijk op door het aanrechtblad een ietsje te laten hellen. Nog even de carrousel fixen en dan is het echt P(ay) day.
Pee heeft zijn eerste prijsindicatie van de tafel bijgesteld. Van 850 euro gaat ie naar 700 euro. Nog wel erg prijzig voor Surinaamse begrippen, maar goed, het is een prachtding.
En dan nog 1500 restant voor de keuken, zegt Pee. ??? Wij dachten 1750, maar ach, dan moet het maar. Hihihi! weer een kleine korting. Dat gaat goed!

Maar het mooiste moet nog komen.
Bastiaan controleert het bedrag nog even voor de zekerheid, 2200 euro, en vrijdag gaat hij erheen om te betalen. Meneer Pee ontvangt het geld en zoals gebruikelijk wordt het gezamenlijk nageteld. Als het restantbedrag voor de keuken is gesorteerd, stopt meneer Pee met tellen.
En hij geeft de 700 euro voor de tafel terug aan Bastiaan.
Pardon? Wat is hier aan de hand?
Nou, zegt meneer Pee, de tafel kost niet 700 euro maar 700 SRD. Ik vermoedde al dat jullie het verkeerd hadden begrepen, maar ik wil en kan jullie niet belazeren.
Wij hadden inderdaad automatisch aangenomen dat de tafel in euro's zou worden geprijsd. Zo was het met de keuken immers ook gegaan. Pee heeft deze keer het woord euro echter niet in de mond genomen, dat hebben wij ervan gemaakt. Hij had ons makkelijk voor het lapje kunnen houden als hij dat wilde...
Bastiaan staat paf, en ik later ook, als ik het verhaal hoor.

Onze 'prijzige' tafel kost ineens een prikje, wij juichen natuurlijk! Maar nog veel belangrijker is dat meneer Pee met zijn eerlijkheid veel heeft goedgemaakt van de ergernis die hij ons heeft bezorgd. Hij is hopeloos op het gebied van afspraken, maar het hart zit wel op de juiste plek!

Het hoofdstuk meneer Pee sluiten we dus af met een happy end.
Definitief?
Je zou bijna in de verleiding komen om in de toekomst nog eens zaken met hem te doen.
Bijna...
maar niet heus!