Ik moet zeggen dat deze arts ons prima bevalt. We zijn er twee keer eerder geweest, voor gezondheidsverklaringen en de griep van Amber, en het valt ons elke keer op dat hij zijn werk grondig doet.
Opgelucht fiets ik terug, zoals altijd links en recht zwaaiend naar alle buurtbewoners. In een lekker vaartje ons weggetje in. Ja, de Sadiodam kan tegenwoordig in Hollands tempo worden bereden!
De zandweg was een maandje geleden in bar slechte staat. Het is geen beste weg, bestaat voor een deel uit opvulzand en schelpzand, maar de klei daaronder vecht telkens zijn weg naar boven. Een stevig Surinaams buitje eroverheen en het is mis, je komt niet door de kuilen en de modderpoelen heen!
Zwaar materieel is een andere vernietigende factor. Geen wonder dat de buurtbewoners al zenuwachtig worden als er een grote vrachtwagen de weg inrijdt. En dat is de afgelopen maanden vaker het geval geweest, want er moest bij ons een hoop gebeuren...
Toen de laatste vrachtwagen het terrein verliet, was het dus tijd voor een gebaar van onze kant, vonden we.
Twee trucks met ruim 8 kubieke meter schelpzand besteld; de Sadiodammers konden het gebaar wel waarderen. Ze kwamen hun huizen uit en samen hebben we de ergste kuilen volgeschept. Pittige klus, maar wel gezellig!
Een week daarna komt er ineens een machine van de overheid om de weg te schrapen. Balen, want zo kan de klei weer zijn weg naar boven vinden…maar het blijkt wel mee te vallen. Er kan in elk geval weer gefietst worden.
En de hele straat staat verbaasd te kijken als er nog een week later ineens vrachtwagens vol schelpzand de weg in komen rijden. Zand voor de Sadiodam, voor de eerste keer in ruim dertig jaar! Nee, dat hebben wij niet geregeld, we staan net zo perplex…
Het blijkt het ministerie van Landbouw, Veeteelt en Visserij te zijn. Volstrekt onlogisch, want deze klussen vallen onder het ministerie van Openbare Werken. Niemand snapt het, maar iedereen is blij!Nu, weer een week later, is de weg in zeer redelijke tot goede staat. Hier en daar een hobbeltje, maar dat hoort bij de romantiek van het buitenleven!
Over romantiek gesproken, de EBS vindt het weer eens tijd om Meerzorg in het donker te zetten. Om 1 uur ’s nachts, middenin mijn weblogverhaal van woensdag, zie ik ineens geen hand meer voor ogen. Stroomstoring. En in het pikkedonker ben ik absoluut geen held…
Wegwezen, is mijn eerste gedachte. Struikelend over dozen vind ik mijn weg uit het kantoortje. Nu nog de slaapkamer opsporen, daar ligt Bastiaan te slapen. Verdorie, wat is dat huis belachelijk groot zeg, waar is mijn slaapkamer nou? Op de tast vind ik Bastiaan en trommel hem eruit. De arme jongen, hij protesteert niet eens en gaat braaf op zoek naar de campinglamp.
Stekkers uit de stopcontacten en slapen maar…en rond drie uur ’s nachts baadt het huis ineens weer in een zee van licht.
Ik ga er maar weer eens een belletje richting aan wagen, ben benieuwd waar al deze storingen vandaan komen. Voor de apparatuur is het op den duur funest, natuurlijk. En ze mogen me ook vertellen wanneer we de 220 volt aansluiting krijgen. Die is in februari aangevraagd en in maart betaald. 2007 wordt het jaar van de waarheid! Als ze niet snel over de brug komen is een organisatie van gedupeerde EBS-klanten zo opgericht, hoor. Energie Bedrijven Suriname, maak je borst maar nat!
Waarschijnlijk doen we het tijdens de jaarwisseling zonder onze mooie nieuwe koelkast. Niet dankzij de EBS, anders hadden ze de rekening al op de mat liggen. Nee, de thermostaat van het ding schijnt niet goed te werken. Het vriesvak vriest, dat hoort zo, maar het koelvak vriest ook, en dat is allerminst de bedoeling. De koelkast is vanmiddag opgehaald, dus ik vrees dat we hem niet voor volgend jaar terug hebben.
Bas vraagt verbaasd of er dan geen vervangende koelkast komt voor de time being. De vervoerders kijken net zo verbaasd. Nee hoor, zover reikt de after sale service van deze firma nog niet...
Gelukkig hebben we de koelkast in het guesthouse nog, die staat nu propvol!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten